Ajodhia laat spoor van erkenning en dienstbaarheid achter

Ex-vicepresdient Jules Ajodhia is woensdag met staatseer naar crematieoord Weg Naar Zee begeleid. Hij laat een spoor achter van “erkenning, waardering, offervaardigheid en dienstbaarheid” is er benadrukt. Familie, vrienden en politici hebben met verdriet en een zekere mate van trots de laatste eer bewezen aan “een goed mens, top politicus, bekwame staatsman, de spil van de familie, bron van inspiratie om topprestaties te leveren, een man met humor en een bijzonder goede kok.”

De zon is extra fel, de vlammen extra heet te Weg naar Zee. Meerdere crematies vinden tegelijk plaats. Maar wanneer ‘Ajo’ op de plek aankomt, begeleid door militairen en gevolgd door directe familie, is er voor enkele momenten een rust. Stapvoets marcheren de soldaten naar de plek, af en toe een tromgeroffel. Bij de poorten wordt er gesalueerd voor de ‘held van DefPol’ die in zijn jongere jaren de “integriteit van staatsgrenzen” heeft helpen beschermen, en voor de man die gedurfd heeft om na de militaire periode, terwijl ze nog invloed hadden op de ontwikkeling van het land, minister van Justitie & Politie te worden.

De heldendaden en het verloop van zijn leven zijn door een aantal sprekers aangehaald bij de uitvaartdienst in de grote ruimte van de Kamer van Koophandel en Fabrieken. Naast familie, vrienden, kennissen uit binnen- en buitenland, waren ook aanwezig politici, presidenten en vicepresidenten van toen en nu.

Ajodhia is later vicepresident geworden. Oud-president Ronald Venetiaan benadrukt dat hij een goede keus had gemaakt: “Ik verwachtte dat Jules in die roerige tijd waarin we leefden, mij veel werk uit handen zou nemen en uitstekend met iedereen zou weten om te gaan. En dat is ook gebleken.”  Venetiaan erkent de uitstraling van ‘Ajo’: “Jules heeft in zijn leven als een diamant gestraald. Voor zijn gezin, zijn familie, voor zijn land, voor de wereld. Extra voor de districten waar hij gewerkt heeft als dc, als minister, als vp. Ik kan u zeggen dat na zijn dood zijn licht is blijven stralen.”

De kinderen en kleinkinderen van Ajodhia herinneren zich een bijzondere familieman. Tijd voor familie was essentieel geweest voor “die grote zoon van het land”. Koken, lachen, diepe gesprekken, een belletje om “je stem te horen” en iemand om trots op te zijn, maar je ook stimuleerde om zelf prestaties te leveren die respect afdwingen en een trots gevoel los maken. Het was verbazingwekkend dat ondanks de vele hoge functies die hij heeft bekleed in de regering of de VHP, hem zo bezig te zien in de tuin of met de koeien. Zijn luide stem en woordkeuze dwong gezag af, niet alleen thuis maar ook bij “vriend en vijand” in de politieke arena.

“Een man van formaat.”  Zo vat president Chan Santokhi de beschrijvingen over zijn partijgenoot samen. Hij is dankbaar voor “Jules, het spoor dat hij achtergelaten heeft, duidelijk merkbaar, zichtbaar. Een spoor van erkenning, waardering, een spoor van offervaardigheid, een spoor van dienstbaarheid.” Hij benadrukt: “Jules is een goed mens geweest. Zijn nagedachtenis is een troost met name al het goede dat hij heeft achtergelaten voor de familie en de natie.”

Te Weg naar Zee, bij het reciteren van de rituele teksten, raakt ook de pandita emotioneel. Er wordt vuur gemaakt, het duurt niet lang voordat de brandstapel vlam vat. Dan wordt het vuur groter en grijpt om zich heen. De kist vat vlam, het vuur is heet. De familie doet een paar stappen achteruit. Anderen kijken van een grotere afstand hoe Jules Ajodhia tot stof weerkeert.