Peinzend zit hij op een brokstuk van wat ooit de damwering was bij de Platte Brug. Zijn vingers glijden langzaam door zijn korte kroesharen, krul voor krul, alsof hij ze telt voor een spiegel. Zijn blik is vastgenageld op een rood-witte vlag, gescheurd, rafelig, maar nog koppig wapperend in de koele ochtendwind. 

De man, slechts gekleed in een gescheurde broek tot net onder zijn knieën, staart. Hij ziet niet zomaar een stuk stof. Hij ziet het trotse symbool van een partij, ooit hooggehouden door menigten, nu verweesd en genegeerd. Geen voorbijganger schenkt haar nog een blik waardig. Toch is het dezelfde vlag die nog geen drie maanden geleden met gejuich door de straten ging. Hij stond toen voor overtuiging, voor strijd, voor een belofte. Vandaag is hij niets meer dan vergeten stof aan een knoestige meerpaal. Geen sympathisant die zich erom bekommert.

Een vlag – of het nu een partijvlag is of de nationale – draagt altijd dezelfde lading: trots, identiteit, verbondenheid. Over de hele wereld verdedigen mensen hun vlag tot het bittere eind. Maar wat gebeurt er als de strijd gestreden lijkt? Dan hangen onze vlaggen scheef, ondersteboven, vastgeklemd in hekken, verstrengeld in takken verscheurd door wind en regen. Dan zijn ze gereduceerd tot afval. De stille getuigen van een voorbij moment. 

In de Atlasstraat stonden vorige week twee kolkenzuigers in paars-witte kleuren. De werkers droegen matching truitjes, de huisstijl tot in de details. Maar op nog geen twintig meter afstand lag, tegen een schutting in de berm, een paars-witte vlag. Overgeleverd aan het onkruid. Het gras groeide er dwars doorheen, alsof de natuur haar langzaam maar zeker terugnam.

Op school leren we eerbied te hebben voor de nationale vlag. We blijven staan wanneer zij gehesen of gestreken wordt. We laten haar nooit de grond raken. We hangen haar niet beschadigd op. Dat is wat we de "vlaggenenquête" noemen: het geheel van ongeschreven regels en rituelen rond ons symbool.

Dus waar blijft diezelfde eerbied als de vlag partijkleuren draagt? Wanneer werd de vlag slechts decor, dat blijft hangen tot de regen haar verteert? Een vlag hoort niet vergeten te worden zodra het applaus is verstomd. Want wie zijn vlag laat vergaan, laat ook een stukje van zijn eigen trots wegwaaien.

Een vlag, elke vlag, is meer dan een lap stof. Ze is een symbool, een identiteit, een belofte. Als je haar zo laat vergaan, laat je zien dat je strijd niet meer waard was dan een campagneweek.

Misschien is dat wel de harde waarheid: voor velen is een vlag geen symbool van blijvende trots, maar slechts een marketingtool. Een wegwerpproduct na verkiezingen of feesten.

En dan durven we nog te zeggen dat we eerbied hebben voor onze vlag.

Niet de vlag is veranderd, maar wij.

Indra Toelsie