Mama Sranan aan de Kleine Waterstraat. Beeld gemaakt door Jozef Klas. (Foto: René Gompers)
We staan dit jaar stil bij 50 jaar onafhankelijkheid van Suriname. Vijftig jaar waarin we ons vaak verliezen in het verleden — in onze koloniale geschiedenis, in herstelbetalingen, in de pijnlijke relatie met Nederland. En nu komt de koning op bezoek, een moment dat ons confronteert met onze geschiedenis, maar ook met ons heden.

We lijken gevangen in een patroon van vingerwijzen. Nederland als de grote boosdoener, herstelbetalingen als onvervulde plicht. Begrijp me niet verkeerd, de geschiedenis verdient erkenning en rechtvaardigheid. Maar wat zorgen baart, is dat we daarmee vergeten onze eigen rol en verantwoordelijkheid te nemen. We wijzen naar buiten, maar kijken te weinig naar binnen.

Het ontbreekt Surinamers niet aan kennis of talent, wel aan durf. Durf om verantwoordelijkheid te nemen, durf om te kiezen voor het landsbelang en voor al haar bewoners. Durf om groot te dromen en nog belangrijker: om die dromen ook waar te maken.

De verdeeldheid in ons land werkt als een rem op vooruitgang. Terwijl om ons heen landen kleine, maar doelgerichte stappen zetten om hun land te ontwikkelen, blijven wij steken in het eindeloze spel van regeringswisselingen en wisselingen van ambtenaren. Rapporten worden geschreven, duizenden liggen ongebruikt in lades. Het lijkt alsof we bezig zijn met het herkauwen van oude verhalen, in plaats van samen te bouwen aan een toekomst.

Kijk eens naar China. Vijftig jaar geleden was het een land met weinig welvaart, maar met een heldere visie en een enorme inzet. Door hard werken en doorzettingsvermogen is het uitgegroeid tot de tweede grootste economie ter wereld. Stel je eens voor wat wij hadden kunnen bereiken als we ook maar een derde daarvan hadden bereikt.

Choose the sun, not shadows
Let your heart be bold,
your spirit brave
and your mind focused on achieving greatness

Echte onafhankelijkheid gaat niet alleen over het loskomen van koloniale ketens. Het gaat over het nemen van verantwoordelijkheid — samen, als één volk. Het vraagt een mindshift: minder gericht op het verleden, meer gericht op wat we samen kunnen bereiken. Het vraagt samenwerking, vertrouwen en daadkracht.

Laten we deze mijlpaal gebruiken om vooruit te kijken. Om de verdeeldheid te overbruggen en onze energie te richten op het ontwikkelen van Suriname, stap voor stap. Want pas dan maken we van onafhankelijkheid meer dan een jaartal; dan maken we het een levende realiteit.

Indra Toelsie