Dr.mr.drs. Dew Rambocus is niet meer in ons midden

Dew en ik hebben samen lager onderwijs gevolgd op de toenmalige Julianaschool te Paramaribo, naast de huidige Nederlandse Ambassade. Daarna zijn wij steeds in contact met elkaar gebleven. Dew studeerde in 1974 af als arts aan de Universiteit van Utrecht en keerde daarna naar Suriname terug om zijn krachten te geven aan de opbouw van zijn vaderland. Hij vestigde zich in Suriname als huisarts in het district Nickerie. Maar hij bezat zo een bijzondere drive dat hij besloot om naast de toch al drukke medische praktijk de landbouw te gaan uitoefenen.

In het medische beroep heeft hij veel succes geoogst en in de agrarische sector heeft hij veel rijst geoogst! In lijn met de levensfilosofie van Dew heb ik deze necrologie niet in een droefgeestige sfeer geschreven, maar er een meer levendig karakter aan gegeven.

Humor was één van de belangrijkste kanten van hem. Deze komt o.a. tot uiting in de navolgende anekdote: Toen ik hem eind jaren 70 vroeg hoe het met zijn werkzaamheden in Nickerie ging, antwoordde hij mij alsvolgt: “Heel goed. De medici noemen mij de beste landbouwer onder hen, terwijl de landbouwers mij de beste medicus onder de agrariërs noemen!”

Helaas voor Dew deden zich op een gegeven moment in Suriname zaken voor die hem deden besluiten het land te verlaten. De doorslag werd gegeven na de executie van zijn jongere broer, Surindre Rambocus op 8 december 1982.

Hoewel hij daarna nog enige tijd in ons land gebleven is, viel het leven hem hier te lande zo zwaar dat hij niet lang daarna met zijn gezin naar Nederland vertrok. Dit deed hij met bloedend hart.

Hij was altijd zeer geïnteresseerd in het recht en daarom besloot hij in 1984 aan de RU te Utrecht rechten te gaan studeren. Deze opleiding rondde hij in 1988 met succes af. Een geweldige prestatie als we bedenken dat hij deze studie naast zijn medische praktijk heeft voltooid. Maar hij liet het niet daarbij. In 1995 vatte hij het plan op te promoveren. De promotie vond in 1999 plaats op een medisch-juridisch onderwerp: Medische-Juridische Causaliteit waarbij zijn uitgangspunt was dat het gehele bestaan zowel natuurlijk als cultureel is doordrenkt van processen inzake oorzaken en gevolgen.

In de geneeskunde is de causaliteit primair van belang met het oog op het therapeutisch doel. In de relatie tot het recht is zij bovendien van belang voor de juridische beoordeling van letselschade. Met dit proefschrift heeft Dew zich geschaard bij een selecte groep van rechtsgeleerden die zich bezighoudt met het leerstuk van de causaliteit dat in de rechtswetenschap tot één van de moeilijkste onderwerpen wordt gerekend.

Dew kon het niet nalaten enkele ludieke stellingen aan zijn dissertatie toe te voegen:

- De voorzichtigheid waarmede een jurist met de jurisprudentie behoort om te gaan, kan neologistisch worden aangeduid met de term juristprudentie.

- Een overheid van een democratische rechtsstaat die zich respecteert sluit geen deals met criminelen. Doet ze dat toch dan is ze zelf gecriminaliseerd en ontneemt ze zich daardoor het recht andere criminelen te vervolgen. Er zou dan veel eerder sprake moeten zijn van collegiale samenwerking!

- Een geweeklaag van postkoloniale leiders jegens de voormalige kolonisators is een uiting van eigen politieke incompetentie.

- Het probleem van Suriname is de Surinamer zelf.

Na zijn promotie is Dew een praktijk gestart als expert/consultant op de gebieden van de letselschade en het sociale recht. Hij noemde zich ook wel verzekeringsarts en heeft in die hoedanigheid een grote praktijk opgebouwd.

Een niet bij eenieder bekend aspect van hem was zijn dichterschap. Hij heeft in Suriname eind jaren 70 een bundel uitgebracht onder de titel: Frambo, waarbij het bijzondere is dat het een bundel in het Sranan was. Dew dichtte zowel in het Nederlands als in het Sranan.

Ik eindig mijn hommage aan hem met twee van zijn eigen gedichten die over het levenseinde handelen:

II. En eens komt de tijd

Aan zijn kinderen Yoginder, Yogita en Amar, alsmede de overige nabestaanden wens ik heel veel sterkte toe. Mama Sranan heeft één van haar grote zonen verloren!

Carlo Jadnanansing

Paramaribo, 17 februari 2020