Column: A journey of a life time

Kort geleden kreeg ik een email van een goede vriend van me, Wahid Saleh. De mail was gestuurd naar al zijn vrienden.
Wahid is een Indiër die lange tijd in Nederland woont. “It has been my honor and privilege to have known you,” schrijft hij in de mail. “By the blessing and will of God, I will be leaving for the Journey of a lifetime on 3rd November 2010.”

Ik schrok. Gaat Wahid dood? Is hij ernstig ziek? Ik nam de tijd om de mail goed door te lezen. “If God will, I intend to make a spiritual journey, to undergo a personal jihad against some of the personal shortcomings.”

“Jihad!?” “Terrorisme!?”
Ik wist dat Wahid een moslim is, maar heb nooit religieuze discussies met hem gehad. Hij is ouder en wijzer dan ik, maar ziet er veel jonger uit. Die jeugdigheid heeft alles te maken met zijn gepassioneerde en levenslustige houding. Hij is de drijvende kracht achter de website www.indiawijzer.nl en de maandelijkse culturele agenda van Hindostaanse culturele activiteiten in Nederland. Die agenda stelt hij samen met een ijzeren discipline en mailt ze naar een bestand van mensen die geïnteresseerd zijn in deze activiteiten.

Ik heb mijn plezier met Wahid. Hij is altijd vrolijk. Hij heeft een guitige en ondeugende blik in zijn ogen. Op bijeenkomsten over India is hij vaak aanwezig als de kritische deelnemer die niet braaf klapt, maar de scherpe vragen stelt over beleid, intenties en uitvoering. In discussies is hij de man die niet gaat voor emotie, maar voor feiten.

Religieuze discussies heb ik nauwelijks met hem gehad. Op een bijeenkomst over de positie van de Hindostaanse vrouw gezien door de ogen van de Hindostaans man bracht ik de kamasutra ter sprake als een voorbeeld van hoe in niet-westerse culturen op een ontspannen manier werd omgegaan met seksualiteit. Wahid bracht de moslim-variant onder mijn aandacht: het boek “De geparfumeerde tuin” van de 16de eeuwse schrijver Shaykh Nefwazi.

Gek dat je denkt iemand te kennen, maar plotseling tot de ontdekking komt, dat die kennis oppervlakkig is.

De mail legde uit wat de “journey of a lifetime” is. Wahid gaat de hadj doen. Ik dacht bij mezelf: “Kom, laat mij me nou eens verdiepen in wat de hadj is. Dat ben ik verschuldigd aan een goede vriend.”

De hadj is één van de vijf pilaren van de islam. Iedere moslim, die zich dat kan veroorloven, moet minstens eenmaal in zijn of haar leven de pelgrimstocht naar Mekka ondernemen. Het duurt van de 8ste tot en met de 12de dag van de islamitische maand Dhu al-Hijah, de twaalfde maand van de islamitische maandkalender. Dat is in het christelijke jaar 2010 de dagen van 14 tot en met 18 november.

Wahid zond me een link van een korte film van een Amerikaanse moslim die met zijn ouders de hadj heeft gedaan (http://www.vbs.tv/nl-nl/watch/the-vice-guide-to-travel/mecca-diaries). Het geeft een indringend beeld van een bijzondere reis van gelovige mensen.
Miljoenen mensen zijn ze voorafgegaan in de afgelopen 14 eeuwen. Dat is lang voordat de islam door extremistische krachten in het westen werd gedemoniseerd als een geloof van het kwaad. Nog eens miljoenen mensen zullen de komende 14 eeuwen dat doen; dat is lang nadat deze extremistische krachten zullen zijn begraven.

In een telefoongesprek met Wahid voelde ik zijn geluk, zijn uitgelatenheid en gespannen verwachtingen. Hij gaat niet dood. Hij gaat de reis van zijn leven maken.

Ik ben niet gelovig, maar hecht veel waarde aan rituelen. Mijn ouders hebben me opgevoed met Hindoe rituelen. Afgelopen vrijdag stak ik dia’s aan in het kader van divali. Ik heb niet gebeden, omdat dat onoprecht zou zijn voor een atheïst. Ik heb wel een aantal wensen uitgesproken, o.a. voor mijn zieke moeder voor wie ik gauw beterschap wens. Ik dacht aan Wahid: ik hoop dat hij een prachtige journey of a life time heeft en wens hem een behouden terugkomst.

Sandew Hira

reacties: sandewhira@amcon.nl