Op 30-4-2025 zat ik in het vliegtuig van Amsterdam naar Paramaribo toen ik op het internet las dat mijn goede vriend Jules Wijdenbosch het aardse bestaan vaarwel had gezegd. Hoewel een schok door mij heenging was zijn verscheiden geen complete verrassing.

Ik had vorig jaar een onjuist bericht gekregen dat hij was heengegaan en na verificatie spoedde ik mij naar het 's Lands Hospitaal, waar ik hem in levenden lijve aantrof. Hij verkeerde weliswaar niet in een goede gezondheidstoestand, maar de medici hadden de hoop nog niet opgegeven.

Dit artikel is meer een korte beschrijving van mijn vriendschap met "broer' Jules dan een normale necrologie. Ik zal de voormalige President van de Republiek Suriname daarom soms Jules noemen, uiteraard met alle respect.

Ik maakte kennis met Jules toen hij in Nederland politicologie en bestuurswetenschappen studeerde aan de Universiteit van Amsterdam (UvA). Hij stond bekend als een ijverige student die naast zijn verplichte literatuur ook talloze boeken verslond niet alleen op zijn vakgebied, maar ook daarbuiten. Tevens was hij auteur van verscheidene publicaties.

Het sportgebeuren speelde ook een prominente rol in zijn leven zowel actief als passief. Hij was zelf o.a. een goede basketballer en genoot van het kijken naar voetbalwedstrijden. Hij was een fervente fan van Barcelona.

Ook op het bestuurlijk vlak had hij zijn verdiensten en was hij o.a. voorzitter van de Amsterdamse vereniging Real Sranan. Na zijn afstuderen was hij een tijd lang ambtenaar bij de Gemeente Amsterdam.

Mijn goede vriendschap met hem ontstond echter in Suriname en wel aan de New Delhistraat te Benie’s Park ten huize van mijn overbuurman John Wijdenbosch, de oudere broer van Jules eind jaren 70. Het was een turbulente tijd met problemen tussen de militairen en de overheid. Op 31-12-1979 - de owru yari van broer John - waren onder de talrijke gasten ook verscheidene personen aanwezig die een leidende rol zouden spelen in de februari coup van 1980 en daarmee de Surinaamse geschiedenis.

Jules is achtereenvolgens minister, premier, vicepresident en President van onze Republiek geweest. Het meest opvallende is dat zijn houding onveranderlijk bleef, ongeacht welke functie hij ook vervulde. Eenvoud en toegankelijkheid voor iedereen bleven kenmerkend voor hem. Ondanks zijn drukke werkzaamheden hield hij tijd over voor zijn vrienden in de B.S. Het Park voor welke organisatie hij grote verdiensten heeft. Hij wist tijdens zijn aanwezigheid altijd een schare vrienden om zich heen te verzamelen met wie hij onder het genot van een hapje en drankje van gedachten kon wisselen over de problemen van het land, maar ook allerlei onderwerpen vooral op sportgebied. Hij bezat een groot gevoel voor humor en als iemand erin slaagde een goede grap te vertellen deed zijn bulderende lach het gebouw trillen.

Zijn grootste verdienste was m.i. dat hij erin geslaagd is etnische barrières te doorbreken. Hij ging ervan uit dat in een multiraciale samenleving als ons land, de harmonie tussen de bevolkingsgroepen essentieel is voor het op juiste wijze functioneren van de samenleving. Zijn filosofie bracht hij ook in praktijk, wat onder andere blijkt uit de vele vrienden die hij had in alle segmenten van onze samenleving. Maar ook zijn hulpvaardigheid en menslievendheid waren legendarisch.

In dit verband noem ik een voorval dat mij steeds is bijgebleven. Eind jaren 80 - na zijn aftreden als premier - was hij korte tijd non-actief hoewel hij uiteraard ambtenaar bleef.  Wij hadden een ontmoeting in de B.S. Het Park. Ik bood aan de rekening te betalen wat door hem als vriend werd geaccepteerd. Maar ik begreep wel dat hij het op dat moment niet erg breed had. Toen wij samen naar de parkeerplaats liepen kwam een jonge vrouw met een huilende baby op haar arm naar ons toe om financiële hulp te vragen.
Voor ik op het verzoek kon reageren haalde Jules zijn portemonnee tevoorschijn. Ik kon zien dat zich daarin maar één bankbiljet bevond. Zonder aarzelen gaf hij het biljet aan de jonge moeder en stapte in zijn auto zonder geld op zak, maar met een voldane blik in zijn ogen.

Zijn grootste prestatie voor ons land bestaat uit het bouwen van de bruggen over de Coppenamerivier (1999) en de Surinamerivier (2000), welke laatste brug naar hem is vernoemd als de Jules Wijdenboschbrug en bekend staat als de "Bosjebrug". Vooral de laatste brug heeft een ongekende ontwikkeling in ons land teweeggebracht en kan als een van de grootste projecten voor de Surinaamse economie beschouwd worden. Vanuit de samenleving kwam er zware kritiek: "Als de brug doorgaat, zullen wij brood met brug eten".

Tegen de stroom in heeft hij toch doorgezet en dit heeft hem uiteindelijk de naam van visionair opgeleverd.

Misschien is de kritiek op zijn financieel beleid niet helemaal onterecht. Ik heb eens schertsend tegen hem gezegd: "Broeder Jules, jouw grootste prestatie is niet vermenigvuldigen maar delen." Geld was voor hem slechts van waarde als instrument om het met anderen te delen.

Broeder Jules, moge jouw ziel het eeuwige licht ten deel vallen!

Carlo Jadnanansing