Dat team diende namens Bouterse c.s. bij het Openbaar Ministerie een verzoek in om het strafproces stop te zetten of anders de gevangenneming op te schorten, met het argument dat de veroordeelden voor het strafproces amnestie zouden hebben gekregen. Het leek een parodie op de rechtstaat. Het team probeerde volgens een topadvocaat een als dood beschouwde amnestiewet nieuw leven in te blazen. Maar amnestie bleek onmogelijk voor mensenrechtenschendingen.

Het OM gooide koud water over het advocatenteam en wees het verzoek af. Het vonnis was definitief. Er was geen gratie aangevraagd en de veroordeelden waren niet krankzinnig; dat waren de enige juridische redenen om de arrestatie op te schorten. De procureur-generaal deed wat de wet zei, vatte de koe bij de hoorns en nodigde de veroordeelden uit zich te melden bij de gevangenis. Drie veroordeelden melden zich netjes aan, maar Bouterse en een mede veroordeelde sloegen op de vlucht. Ze kwamen naar voren als slechte verliezers. De PG had geen andere keuze dan ze op de opsporingslijst te zetten.

De NDP noemde het strafproces minachtend een politiek proces. Het was de mantra van de partij. Welke hansworst kwam op dat idee? Het criminele gedrag van de veroordeelden was onomstotelijk bewezen. Wie verbijsterd was dat men zich weigerde neer te leggen bij een vonnis dat 16 jaar in de rechtszaal was uitgevochten, was niet de enige. Geheel in lijn met de a-no-mi-filosofie van de partij kreeg de zittende regering de schuld van de straf van Bouterse.

De beschuldiging van een politiek proces was ook ongeloofwaardig, vanwege deze feiten. 1) Meneer Bouterse had al een bewijs van slecht gedrag - veroordeeld wegens drugshandel. 2) Hij had de reputatie de rechtstaat te ondermijnen - de coup in 1980, de Decembermoorden in 1982, de ‘telefooncoup’ in 1990. 3) Een strafproces tegen een ex-president met impact op de NDP betekende niet automatisch dat het strafproces een politiek proces was, anders zou je hooggeplaatste machtige figuren niet langer kunnen vervolgen voor hun slechte daden en zouden dingen als de Decembermoorden opnieuw kunnen gebeuren. 4) Zodra Bouterse aan de macht kwam in 2010, drukte hij een zelfamnestie door en probeerde hij het strafproces tegen hem te stoppen door druk uit te oefenen op de procureur-generaal.

Het was dus juist de NDP die geen onderscheid kon maken tussen politiek en wetshandhaving en probeerde met politiek het strafproces te infecteren. Het was de dief die roept: stop, dief!

Het bewijs dat de rechterlijke macht onafhankelijk was van de uitvoerende macht, werd geleverd in de periode 2010-2020 toen de machtigste man van Suriname, meneer Bouterse, ondanks bovengenoemde pogingen de moordzaak tegen hem niet kon stoppen. In 2019 werd hij zelfs in eerste aanleg veroordeeld voor moord. De rechterlijke macht bleek immuun voor politieke bemoeienis. Voor iedereen golden dezelfde regels, zelf als je toevallig een ex-president was.

De NDP stak de kop in het zand, terwijl de hele wereld het al wist. De partij bleef polariseren door de moordzaak een politiek proces te noemen. De drogredenaars van de partij waren niet geïnteresseerd in de waarheid. Het ging om het belang van een man. Maar ze overtuigden slechts enkele ongeletterden. De partij wilde de ongemakkelijke waarheid niet onder ogen zien. Haar idool heeft foute dingen gedaan. Er is geen excuus voor vrijlating. De NDP zou de drie fasen van het rouwproces moeten doorlopen: eerst ongeloof, daarna woede, en ten slotte acceptatie. Met de huidige voorzitter is de partij als een vogel met afgeknipte vleugels.

De partij ziet verkiezingswinst in 2025 (meerderheid in parlement) als sleutel om Bouterse vrij te krijgen, wat aangaf dat men macht boven de wet stelde. Dan zou de senior veroordeelde zich minimaal anderhalf jaar ergens moeten verstoppen en bidden voor verkiezingswinst.

D. Balraadjsing