Suriname, ons mooi land, lijkt in volle vaart richting afgrond te gaan. Het land wordt als een draaikolk gezogen in een diep gapend gat, waar de bodem bezaaid is met glasscherven. De mooiste pronkstukken uit de glazenkasten van vele huizen liggen daar kapotgeslagen. Moord, doodslag, roofovervallen, oplichting zijn aan de orde van de dag. Zelfs de grootste optimisten zien het nauwelijks meer zitten in het land waar hun 'kumba tey' is begraven. 

Het (moreel) verval is vanaf de schoolbanken - waar niet alleen sriba's en krobia's doorstromen, maar ook kaaimannen, piranha's, lau lau's, pataka's, koebi's, platkoppen, sidderalen en dyaki's - waar te nemen. De kleine vissen die niet meekunnen worden aan hun lot overgelaten en stromen als sarasara's en srika's mee. Dan waren ze tien jaar ook van de partij en zeggen trots aan de grote lau lau: we hebben heel hoge golven gemaakt...

Het is niet zo dat het aan de (social) media ligt dat alleen negatief nieuws naar buiten komt. Dat journalisten ervan houden om de slechtste dingen van het land op te blazen uit sensatie. Natuurlijk gaan we niet elke dag melden dat de vluchten van de SLM op tijd en netjes zijn vertrokken. Het wordt zonder meer verwacht dat er feilloze prestaties geleverd worden voor de dure tickets die moeten worden betaald. Maar als passagiers drie dagen stranden, is dat wel nieuws. Met één vliegtuig op de route, zullen bij de kleinste problemen, verstoringen ontstaan.

Van een regering wordt verwacht dat die in staat is beleid te maken en uit te voeren. Het nieuws ontstaat wanneer in plaats van de belangen van het land te dienen, die van familie, vrienden, sponsors, buitenmannen, buitenvrouwen, buitenkinderen, partijgenoten op de eerste plaats komen. Wanneer poes-poesies op de melk moeten passen, wanneer op grote schaal grondroof plaatsvindt, wanneer in de coalitie men elkaar aan het bestrijden is, in plaats van eensgezind het land naar een hoger niveau te tillen.

Straks aan het eind van de rit, wanneer alles marktconform is, en ruim 80% van de mensen in het land onder de armoedegrens moet proberen te overleven, wanneer alle normen en waarden verloren zijn gegaan, wanneer de wet van de jungle alleen telt, dan zal bij het opmaken van de balans blijken dat er alleen maar verliezers zijn. Dan zullen mensen die anderen verblinden met hun goud, niet met een glimmende ketting om de hals rond kunnen lopen in de straten van het land. In wat voor een land moeten de kinderen en de kleinkinderen leven? In het minst ontwikkelde land van Zuid-Amerika? In een van de meest armoedige landen ter wereld? In een broko prenasi. Het wordt tijd voor een ferme wake-up call die moet klinken van Marowijne tot Nickerie en van Leonsberg tot het Toemoek Hoemakgebergte. Het is nog steeds niet te laat om met z'n allen tot inkeer te komen.

Nita Ramcharan