(Ingezonden)

Suriname is zijn eigen burgers vergeten en ze aan hun eigen lot overgelaten. Zo voelen we ons, althans mijn ouders en de rest van de gestrande Surinamers in India. Ik heb de Nederlandse nationaliteit en inmiddels heeft de Nederlandse regering in 3 weken tijd 5 vluchten gestuurd om gestrande landgenoten op te halen. Helaas krijg ik mijn ouders niet mee op deze vluchten, omdat ze de Surinaamse nationaliteit hebben. Gestrande Surinamers mogen met de repatriëringsvluchten naar Amsterdam mee als ze kunnen aantonen dat er een aansluitende vlucht is naar Paramaribo. Ik ben met mijn ouders achtergebleven omdat ze zich moeilijk kunnen redden. 

Op 24 maart ging India in een complete lockdown. Net zoals voor iedereen, wisten we ook niet wat de lockdown precies inhield. We zagen angstaanjagende beelden op de televisie. Hoe de politie mensen op straat in elkaar sloeg en hoe ze hen met chloor nat spoot. 

We zouden eigenlijk op 23 maart (net 1 dag voor de lockdown) India verlaten. Maar toen vluchten ineens werden gecanceld, begon de ernst van een lockdown door te dringen. Het werd erger toen we bij het hotel ons verblijf niet konden verlengen. De duty manager gaf aan dat we het hotel binnen een paar uur moesten verlaten, want wij waren nog de enige gasten. Opeens hadden wij geen onderdak meer. Je denkt ook aan de medicijnen van je ouders. Je denkt in de meest erge scenario's. 

Gelukkig kon de Surinaamse ambassade via het Indiase ministerie van Toerisme het hotel dwingen om ons de tijd te gunnen om een ander onderkomen te vinden. De meeste hotels wilden geen buitenlanders inchecken en als je één vindt, dan betaal je de hoofdprijs (3x duurder) en je weet niet hoe je daar komt, want er rijden geen taxi’s. Na 4 dagen heen en weer bellen vonden we een ander hotel en heeft de Surinaamse ambassade met veel moeite vervoer kunnen regelen. Mijn ouders hebben ook een financiële bijdrage gekregen van de Surinaamse ambassade, maar dit is niet dekkend voor de kosten. 

Ik heb het hotel voor een week geboekt met de hoop dat Suriname een transit zou kunnen regelen van Amsterdam naar Paramaribo. Nederland maakte bekend dat er op 5 april een KLM-vlucht uitgevoerd zou worden van India naar Amsterdam. In de tussentijd maakten de Surinaamse autoriteiten bekend dat zij alle gestrande Surinamers vóór Pasen zou repatriëren. Er was op 8 april een repatriatievlucht gepland vanuit Amsterdam naar Paramaribo. De Surinaamse ambassade heeft toen met de Nederlandse ambassade geregeld dat de gestrande Surinamers in India mee konden met de KLM-vlucht en 3 dagen in de internationale transit ruimte op Schiphol zouden verblijven om vervolgens door te reizen naar Paramaribo. De groep gestrande Surinamers was zo opgewekt. We pakten onze koffers enthousiast in. 

Maar helaas, op het laatste moment werd bekendgemaakt dat de gestrande Surinamers niet mee mochten met de KLM-vlucht omdat de transitvlucht naar Paramaribo toch niet in orde was. De teleurstelling was ongelofelijk groot. Nooit in mijn leven was ik zó teleurgesteld. Nu wilden we ons verblijf weer verlengen bij het hotel. Dat kon wel, maar we zouden 3 keer meer dan het normale tarief moeten betalen. Ik ben op zoek gegaan naar een ander hotel en heeft de Surinaamse ambassade wederom voor vervoer gezorgd. 

Het was een half uur rijden naar het andere hotel. Dat in een temperatuur van 30 graden, zonder airco. Toen we aankwamen werd onze temperatuur gemeten en deze bedroeg 37 graden. De norm die het hotel hanteert is 36 graden. Wij mochten niet naar binnen. We hebben uitgelegd dat we een half uur in de hitte hebben gereden, dus logisch dat onze temperatuur hoog is. We gaven aan dat we geen koorts hebben. We hebben ongeveer 2 uur buiten in de zon staan wachten en na een hoop gehaal en getrek mochten we naar binnen. 

De volgende bom viel toen we vernamen dat Suriname geen repatriatie meer zou uitvoeren. Ineens was alle hoop om terug te keren naar Suriname vervlogen. Iedereen probeert op eigen houtje zijn of haar netwerk te benaderen om Suriname te bewegen iets te organiseren. Helaas zonder resultaat. 

We zitten nu al 3 weken vast in India. Er is geen vooruitzicht op terugkeer. De vergoeding door de Surinaamse ambassade is niet kostendekkend, waardoor veel mensen nu financieel in problemen komen. Mijn vader heeft hoge bloeddruk en suikerziekte. Hij heeft nog medicijnen voor een paar dagen. We proberen al een week een recept te krijgen via de huisarts, maar niemand is bereikbaar. 

De afgelopen 3 weken heb ik beleefd als een rollercoaster, met veel dieptepunten, teleurstellingen en ergernis. Hoe kan de Surinaamse regering haar burgers zo in de steek laten? Waarom kan Suriname zijn burgers niet terughalen? Vormt deze groep een gevaar voor de nationale veiligheid? Het gaat om je eigen burgers, ZORG ER DAN VOOR DAT JE JE BURGERS TERUGHAALT. Probeer de situatie te vergelijken met je eigen kinderen die in het buitenland vastzitten. Laat je je kind dan daar hopeloos achter? Het ergste is dat er geen zekerheid komt vanuit Suriname. Geef je burgers hoop en biedt ze vooruitzicht. Ik raak zo geïrriteerd als ik hoor “we zijn ermee bezig”. Suriname is al 3 weken lang bezig, maar tot nu toe geen resultaat. 

Mijn boodschap aan de Surinaamse autoriteiten: haal je burgers terug, voordat de boel hier zodanig escaleert dat terughalen niet meer mogelijk is. Er zijn genoeg maatregelen te bedenken om risico’s die deze repatriatie met zich meebrengt te beheersen.