Onze regering blundert elke keer, als het gaat om de relatie met Nederland. Het valt op dat juist deze regering een onzekere houding aanneemt en geen duidelijk beleid heeft als het gaat om de vorm en invulling van deze relatie. In het meest recente geval staat de regering, zo u wilt de president toe, dat onze minister van Landbouw Veeteelt en Visserij een beleefdheidsbezoek brengt aan de Universiteit van Wageningen, Nederland. Hij was daar om ‘de banden (welke?) aan te halen’, terwijl Suriname nog steeds geen toestemming heeft gegeven om een Nederlandse Ambassadeur toe te laten. 

Omgekeerd heeft Suriname ook geen ambassadeur aangesteld in Den Haag, dus hoe denkt onze politieke top (de minister, regering en de president) een relatie te ontwikkelen met een Nederlandse universiteit zonder enige betrokkenheid van politiek Den Haag? Hebben zij de indruk dat Nederland zonder eisen gaat helpen aan een high-tech landbouwontwikkeling in Suriname? Het zou overigens van meer politiek bewustzijn getuigen, als de regering deze kennis zou zoeken in bijvoorbeeld India, Indonesië of gewoon in ons buurland Brazilië. 

Maar ook in wat de vervolgstap zou moeten zijn in de kwestie van de 19,5 miljoen euro die door Nederland wordt vastgehouden, blijkt onze regering de plank flink mis te slaan. Advocaten in dienst van de gezamenlijke banken van Suriname, inclusief de Centrale Bank van Suriname (CBvS), gaan nu na ruim een jaar een klaagschrift indienen. Nadat de regering heeft geblunderd door te (blijven) ontkennen dat de inbeslagname een politieke actie is, komt zij met deze zeer opmerkelijke nieuwe stap. Uit de onderbouwing van het klaagschrift blijkt juist dat het OM van Nederland kennelijk willens en wetens buiten elke Nederlandse en internationale wet om, heeft gehandeld. Dit Surinaamse klaagschrift, lees ‘smeekgebed’, laat zien dat onze regering helaas nog steeds niet in staat is om een correct politiek antwoord te geven op een politieke actie van Den Haag. En dat vlak voor onze nationale viering van ‘Keti Koti’ waar we de mond vol hebben van 'bevrijding' en 'decolonizing the mind'. 

 

Zijn we misschien al vergeten hoe het er is toegegaan, de laatste keer dat Nederland twee jaar geleden een ambassadeur voor Paramaribo aanwees? In de eerste instantie ging Suriname akkoord, maar nauwelijks een week daarna werd deze beslissing teruggedraaid, zonder verder mededeling of onderbouwing. Is de Surinaamse regering dan niet in staat om een voor iedereen duidelijk beleid uit te stippelen naar Den Haag? Zijn we dan nog steeds zo onder de indruk, dan wel zo geïntimideerd door politiek Den Haag? Dan krijgt de PALU helaas toch gelijk wanneer we stellen dat wij Surinamers nog veel werk hebben bij het vinden van onze eigen waarde en onze eigen waardigheid.