Column: Republiek Suriname, hier is mijn bijdrage!

Onafhankelijk worden is niet alleen een handtekening plaatsen onder officiële documenten en gestoken in donker kostuum recipiëren. Een vlag, volkslied, grondwet, leger & politie, een regering, een parlement met coalitie én oppositie zijn ook niet voldoende. Een vette portemonnee garandeert nog geen welvaart en welzijn. Deze ingrediënten helpen om op eigen benen verder te kunnen.

Er zijn sterke benen nodig om stand te houden, te lopen op hobbelige paden, zonder brokken te maken en de verantwoordelijkheid aan te kunnen. Onafhankelijkheid moet gedragen worden door brede lagen van het volk, in alle uithoeken van het land. Iedereen moet beseffen dat de mouwen opgestroopt moeten worden, want de handen moeten in de modder gestoken worden. Om de aarde te bewerken, gezonde zaden te zaaien, die onder de juiste conditie moeten gedijen. Met toewijding, liefde, eensgezindheid en doorzettingsvermogen moet de tere republiek opgroeien en een plaats verwerven in de rij der naties.

Het fundament van de republiek was niet sterk genoeg. Politici waren een jaar lang bezig elkaar te bestrijden en de ergste doembeelden werden aan het volk voorgehouden. De visioenen van nachtmerries, hebben gemaakt dat velen het land verlieten. De vliegtuigen naar Nederland waren overvol. Als er een paadje was, zouden tientallen duizenden de 8000 kilometer te voet overbruggen. Er was een exodus gaande onder regie van politici. Het resultaat was incomplete gezinnen en een verscheurd land. De tranen die gepaard gingen bij afscheid, angst en onzekerheid, waren de grondslag voor de geboorte van de republiek.

Maar toch kwam een week voor het uitroepen van de republiek, de bezinning. De oppositie besefte dat de soevereiniteit onomkeerbaar was. Wijsheid prevaleerde uiteindelijk. Liever laat dan nooit. Premier Henck Arron en oppositieleider Jagernath Lachmon gaven elkaar een stevige brasa, ten overstaan van land en volk. De opluchting was voelbaar, maar de scherven hadden veel harten al diep verwond. De beroemde brasa zorgde er helaas niet voor dat er vanaf toen vrede, harmonie en eensgezindheid was. Dat leiders beseften wat voor een eer zij hadden om het volk te dienen. Dat een land alleen in eenheid tot een natie gekneed wordt. Dat rassentimenten bespelen funest en verwerpelijk is.

Binnen vijf jaar kwam een militaire staatsgreep. Mooie beloften en droombeelden vervlogen al gauw en maakten dat velen een ervaring rijker en een illusie armer werden. De onderlinge verdeeldheid onder de machthebbers was de grootste oorzaak van de ellende waarin het volk werd ondergedompeld. Suriname gaat steeds door gebrek aan eenheid, ten onder. Een donker tijdperk van moord, doodslag, schending van mensenrechten, censuur, schaarste en ellende alom, brak aan. Ook de militairen bewezen, ondanks het vele marcheren, geen sterke benen te hebben om de weelde te kunnen dragen.

Herdemocratisering, burgerregeringen, telefooncoup, kapitaalcoup, nog twee keer Nieuw Front. Het heeft allemaal niet veel mogen baten. De verdeeldheid bleef, gebrek aan eenheid was manifest, daadkracht ontbrak. Suriname vandaag, is het resultaat van het handelen van honderden politici.

Bij de onafhankelijkheid vroeg premier Henck Arron aan het volk: wat is jouw bijdrage aan de republiek Suriname? Hij besefte dat iedereen zou moeten bijdragen om het land tot de gewenste hoogten te stuwen. Maar zijn de omstandigheden daartoe geschapen waarbij ieders bijdrage gewaardeerd is?

Bij de 35ste jaardag van de republiek is het goed dat politici zich bezinnen over welke bijdrage zij geleverd hebben aan de republiek Suriname. Het is de hoogste tijd om de hand in eigen boezem te steken. Met een vaste blik in de spiegel te kijken en tot het geweten door te dringen. Met de verworven inzichten van zelfreflectie moet er gehandeld worden. Gedachte, woord en daad moeten op één lijn worden gebracht. De republiek Suriname heeft die bijdrage hard nodig om op de juiste koers te blijven en de beloften van 1975 waar te maken.

Nita Ramcharan