De samenleving is recent geconfronteerd met schokkende beelden van geweld die zich razendsnel via sociale media verspreidden. Dit incident, dat zich kort na een reeks geweldsdelicten voordeed, onderstreept een zorgwekkende normalisering van geweld. Vooral de negatieve voorbeeldfunctie die dit geweld voor de jeugd vormt, is onacceptabel.

Onderwijzers hebben gedurende het schooljaar steeds vaker te maken met vechtpartijen, kap- en steekpartijen. Het is dan duidelijk waarom dergelijke gewelduitingen onacceptabel zijn.

Het gebrek aan positieve rolmodellen is een probleem op zich. Wat mij echter meer bezighoudt, is de vraag hoe bepaalde delen van de Surinaamse politiek dergelijke figuren binnen hun systeem hebben kunnen accommoderen. Hoe hebben deze personen zuurstof/levensvatbaarheid kunnen krijgen om te opereren, terwijl alle signalen op naderend onheil wezen?

De wrange vruchten welke deze figuren hebben voortgebracht de afgelopen vier jaren zijn:
1. Een schietpartij die bij post 1 Latour eindigde.
2. Een voortvluchtige die in Brazilië werd aangehouden.
3. Een vertegenwoordiger van het zogenaamde Pan-American project dat de schuld op zich nam.
4. Een ordinaire mishandeling die wij moesten aanschouwen.
5. Vermoedelijke mensenhandel/mensensmokkel vanuit Haïti.

Hoewel er nog meer voorbeelden genoemd kunnen worden, is het essentieel dat de rechtsstaat nu handelt om dergelijk gedrag te corrigeren. De jeugd moet ervaren dat misdaad niet loont en dat er consequenties zijn. De jeugd moet zien dat fast money niet de norm is en dat eerlijk aan je geld komen geen schande is.

De samenleving moet ook ervaren dat politieke kleur geen rol mag spelen bij het herstellen van de geschonden rechtsorde.

Politiek voering ten koste van alles heeft een duur prijskaartje.

Resida Rashly