Surinamers kunnen zich een leven zonder muziek en dans nauwelijks voorstellen. Gezelligheid en persoonlijke vrijheid vieren we met zang en beweging; het hoort onlosmakelijk bij ons. Het besef van deze vrijheid werd mij duidelijk toen Mahdi uit Afghanistan in Beijing een bamboefluit kocht.

Mahdi kan de fluit niet bespelen en kan hem ook niet mee terugnemen naar zijn land. Waarom kocht hij hem dan? Toen hij de Chinese fluitenverkoper zag, straalde hij als een kind met een nieuw speeltje. Zolang hij hier is, wil hij van de fluit genieten. Misschien speelt hij er wel op in zijn eentje, genietend van het geluid, vals of niet - het klinkt als muziek. Als dat hem blij maakt, dan is dat mooi. Het is een sprankje vreugde dat hij straks meeneemt en lang zal koesteren.

Het verhaal van de Taliban in Afghanistan is bekend: zij leggen hun wetten op aan de bevolking, bepalen wat wel en niet mag. Elk land kent zijn eigen regels, maar het zijn de burgers die uiteindelijk de consequenties dragen.

In Suriname vergeten we vaak onze zegeningen. Zowel de regering als de gewone burger klaagt over kleine ongemakken, zoals regenwater op straat. Maar kijk eens naar Pakistan, waar een half miljoen mensen ontheemd raakten door overstromingen. Natuurlijk moet het beter, maar als wij samen stoppen met het weggooien van plastic en afval in onze riolen, kunnen we al veel leed voorkomen.

In Paramaribo kappen we de bomen die voor schaduw zorgen in de felle zon. Het groen wordt steeds meer verdrongen door beton en glas. Pogingen om bomen te planten stranden vaak door diefstal of gebrek aan onderhoud. En dan mopperen we dat het heet is. Terwijl grote wereldsteden juist inzetten op meer groen om luchtvervuiling tegen te gaan en de stad leefbaarder te maken, pochen wij dat we het groenste land ter wereld zijn. Tegelijkertijd worden dagelijks tientallen bomen roekeloos gekapt voor financiële winst.

Wat echt ontbreekt, is een gezamenlijke visie, een gemeenschappelijk bewustzijn. Een regering die verdeeld is door partij- en persoonlijke belangen kan het volk niet verenigen en geen gemeenschappelijk doel creëren. In onze multiculturele samenleving moeten we allemaal in dezelfde richting bewegen, met een gedeeld streven naar een betere toekomst voor iedereen.

Na vijftig jaar onafhankelijkheid is het tijd dat wij als burgers beseffen dat het anders moet. Elk een van ons, klein en groot. Suriname maakt deel uit van een veranderende wereld, waarin het volk steeds nadrukkelijker zijn rechten en kansen opeist. Het is aan onze leiders om die verandering te begeleiden en aan ons allen om mee te doen.

Indra Toelsie