Column: En, we onthouden gezichten

De datum is maandag 2 februari 2025. Nog enkele dagen en de terinzagelegging van de kiezerslijsten voor de verkiezingen van mei 2025 behoort tot het verleden. Sinds 1987 sta ik onafgebroken op de kiezerslijst. Maar je weet nooit. Ik vraag dus aan mijn vrouw of ze er zin in heeft ons ervan te vergewissen of wij beiden ‘nog’ voorkomen op de kiezerslijst van het district waar we ingeschreven staan, wonen, maar in feite niet zo vaak vertoeven.

Overigens is het voor mij nog steeds een raadsel waarom het Centraal Bureau voor Burgerzaken (CBB-kantoor) aan de Indira Gandhi weg nr. 557 – met uitgebreide parkeermogelijkheden langs die weg – verplaatst werd naar de Jadoenath Missierweg. Een weg waarvan op het asfaltgedeelte 2 auto’s elkaar niet zouden kunnen passeren zonder met elkaar in botsing te komen. Als er pal naast het asfaltgedeelte niet een betegeld deel was gelegd – kennelijk bedoeld als voet- en fietspad tegelijk - zouden de verkeersbrokken niet te overzien zijn.

Na mijn eerste bezoek aan het huidige CBB-kantoor kies ik er steevast voor te parkeren aan de Indira Gandhiweg om vervolgens net als de overige voetgangers en eventuele fietsers mij een weggetje te banen naar mijn bestemming tussen de vierwielers. Als ik op die bewuste morgen met mijn smartphone de situatie vastleg word ik aangemoedigd door een passerende bewoonster van de weg die mij vanuit haar auto toeroept: “Ja, meneer fotografeer het.  Hoe moet iemand nu zijn huis verlaten. Het is niet leuk meer om hier te wonen”.

Hoe zit het met de afdeling planologie van de verschillende ministeries? Ik denk in dit verband dan vooral aan die belast zijn met het maken van onze straten. Moet er niet serieuzer gepland worden welke gebieden voor publieke gebouwen moeten worden ingeruimd? Zou er niet strenger opgetreden moeten worden tegen zogenaamde verkavelaars, die zichzelf voortbewegen in auto’s als huizen, maar op hun zogenaamde verkavelingsprojecten straten projecteren breed genoeg voor dinky Toy autootjes?

Dan schiet plotseling een foto van president Chan - als groot voorvechter van grondconversie – mij door het hoofd. Grote lappen grond voor individuele burgers terwijl de collectiviteit zich in het publieke domein te vaak moet voortbewegen op minuscule paadjes. Moeten we niet eerst ordening brengen in het grondbeleid alvorens grondconversie experiment voort te zetten?

Als we het kantoor van CBB binnen mogen worden we ongevraagd toehoorders van een situatie waarbij een mevrouw met behulp van een foto van de ID-kaart van iemand die kennelijk in het buitenland zit zaken voor deze persoon wil doen op dat kantoor. Heel correct wijst de jonge CBB-bureauambtenaar de mevrouw erop dat zij haar niet kan helpen. Het betreffende CBB-stuk kan slechts verstrekt worden na overlegging van een (originele) ID-kaart en niet een kopie of een foto daarvan.

De mevrouw die haar verzoek steeds weer anders formuleert stelt plotseling met enige stemverheffing vast: “U luistert niet naar mij”. De jonge ambtenaar blijft professioneel kalm: “Ik heb u gehoord en u gezegd dat wij u slechts kunnen helpen als u met een ID-kaart komt. Wij werken niet met kopieën of foto’s van de ID-kaart.”

De mevrouw die zich ten onrechte verongelijkt voelt kan toch nog één handeling – kennelijk voor zichzelf - op het CBB-kantoor verrichten. Maar het tieren en schelden houdt aan. Mijn moeder zei ons vaak: Als je boos bent houd liever je mond, bika atibron no e meki bun pikin. (Boosheid brengt geen goede kinderen ter wereld). Ik heb deze odo ook vaak gebruikt, maar dat atibron ook een gedrocht kon produceren daar zou ik op die morgen getuige van zijn, want wat zegt ze in haar woede?: “En zo zullen we jullie ook behandelen als jullie bij ons komen.”  

Haar gemurmel brengt al gauw aan het licht dat zij verpleegkundige is.  Als zij in ‘haar’ ziekenhuis ons precies zo zou behandelen als de jonge ambtenaar van CCB haar op die dag had behandeld dan zouden wij allen een prima behandeling moeten krijgen is mijn nuchtere conclusie in eerste instantie. Maar als we haar boosheid in beschouwing nemen dan moeten we het ergste vrezen. Maar dat is het ergste nog niet. Kijkend in de richting van de stipt werkende ambtenaar stelt de miskende vrouw gesticulerend en met stemverheffing: “En we onthouden gezichten”. Wat een bedreiging uit de mond van iemand die waarschijnlijk ooit in een smetteloos wit uniform een beroepseed heeft afgelegd van trouwe assistentie aan patiënten. Is die mevrouw die eed vergeten?

Ik stond erbij, luisterde en schaamde mij voor die lawaaischopster. Wij klagen in deze dagen continu over onze politici, maar wij burgers hebben ook een constructieve bijdrage te leveren aan de ontwikkeling van ons mooi land Suriname.