Obscurité, imaginé, solidarité, solennité, liberté, égalité, fraternité… De zomer Olympische Spelen van 2024. Dit mondiaal multi-sportevenement wordt dit jaar gehouden in Parijs, waar landen van over de hele wereld vertegenwoordigd zijn. Ook Suriname maakt deel uit van dit immense gebeuren. De openingsceremonie die de Fransen opgezet hadden, was buitengewoon spectaculair. Het is prachtig om te zien hoe nationaliteit, sport, cultuur, etniciteit en politiek samensmelten. Dit is een voorbeeld voor elk land in ontwikkeling, waar deze samensmelting kan worden toegepast voor een betere toekomst. Het draait uiteindelijk niet om winnen of verliezen. Het moet gaan om vrijheid, gelijkheid en broederschap. Zoals de Fransen dat als motto gebruiken: liberté, égalité, fraternité.

Hoe ziet de realiteit er voor Suriname uit?
In een notendop: terwijl Suriname potentieel heeft voor ontwikkeling, belemmert een combinatie van politieke instabiliteit, economische afhankelijkheid en sociale ongelijkheden de vooruitgang. Er is behoefte aan een bredere aanpak die gericht is op duurzame ontwikkeling en inclusieve groei. Helaas moeten we vaststellen dat de (politieke) geschiedenis zich om de 5 jaar herhaalt.

Hoewel politici heden ten dage beweren het licht aan het einde van de tunnel weer te zien, zijn die lichtstralen nog niet helder. De hoop op een economische transformatie door middel van het zwarte goud om te zetten in kapitaal is onmiskenbaar aanwezig, maar de weg naar realisatie blijkt moeizaam. De vergelijking met economische zwaargewichten als Dubai en Singapore weerspiegelt de droom van velen, maar is tegelijkertijd een bron van frustratie voor diegenen die de realiteit onder ogen zien.

Politici gebruiken vaak eenvoudige beloften en voor het volk aantrekkelijke prikkels om stemmen te winnen. De kritiek in de media tussen maatschappelijke groepen en politieke leiders eindigt vaak in een vernietigende spiraal van beschuldigingen, waardoor discussie en samenwerking doodlopen.
Bovendien is de rol van de diaspora complex en onderbelicht. Terwijl zij waardevolle perspectieven en ervaringen kunnen inbrengen in de discussie over duurzame ontwikkeling, komen ze niet verder dan pagina’s van online krantenartikelen en opinies. In de chaos van politieke strijd en mediageweld verliezen gemeenschappelijke uitdagingen hun kracht.
Waar het bij mij eigenlijk om gaat, nadat ik de openingsceremonie had gezien, is dit: in nog geen drie uur tijd hebben de Fransen hun identiteit sterk gepresenteerd, zonder enige vorm van negatieve of positieve lading. De beelden spraken voor zich.

Hoe zit dat voor ons Suriname?
Hoewel de Synagoge en Moskee krachtige symbolen zijn van de religieuze diversiteit, biedt onze huidige cultuur en identiteit zoveel meer. De keuken is bijvoorbeeld een schitterend voorbeeld van de culturele symbiose die in Suriname bestaat. Eten verbindt mensen en laat zien hoe verschillende culturen samenkomen om iets unieks te creëren.
Het verhaal van strijders (Kodjo, Mentor en Present) en de koloniale geschiedenis zijn belangrijk, maar moeten hand in hand gaan met het vieren van onze diversiteit, onze identiteit en wat Suriname nu te bieden heeft … van kunst en muziek tot toerisme.

Misschien zou Suriname zijn identiteit kunnen versterken door een narratief te creëren dat zowel het verleden als het heden omvat. Het zou ook waardevol zijn om vooral aandacht te besteden aan de verhalen van de diverse bevolkingsgroepen en gemeenschappen die Suriname rijk is.

Ons verleden?
Gaat het nu echt over ons verleden, dan belanden we al snel in een obscure tijdperk van Afrikaanse slavernij en contractarbeid van Hindoestanen en Javanen. Terwijl delen van ons verleden, zoals de slavernij en koloniale uitbuiting, soms met nadruk naar voren worden gebracht, zijn er ook andere aspecten die het waard zijn om erkend en gewaardeerd te worden. De nostalgie die leeft bij de oudere generaties, wordt bewust weggemoffeld. Wat blijft er over van onze geschiedenis?

Terwijl we krampachtig onze welvaart blijven baseren op een carbon negatief land wordt een groot deel van ons waardevol oerwoud decennialang leeggeroofd. Tevens worden grote lappen vruchtbare grond en visrijke rivieren willens en wetens vergiftigd. Deze systematische vernietiging van ons milieu en als gevolg daarvan ‘uitroeiing’ van onze binnenlandse bewoners moeten wij als volk direct een halt toeroepen. Mijns inziens moet het geen aanleiding zijn om in de toekomst een Milieu-Holocaust museum op te zetten.

Tot slot: waar kunnen wij Surinamers nu trots op zijn als het om ons verleden gaat? Zal verdeeldheid de overhand nemen boven verbinding? Kunnen we binnen deze generatie met trots roepen: (Solennite)... I hope some day you will enjoy our land in safety and health? Wat mij betreft, het is nu tijd om te inspireren en te verbinden!

T. Sansaar