Drie weken geleden kenden we elkaar nog niet. We hadden nooit van elkaars namen gehoord, maar inmiddels is er een band ontstaan, een emotionele verbondenheid die met woorden nauwelijks te beschrijven is. We zoeken elkaars gezelschap op, gaan samen op stap, lachen samen, geven om elkaar en huilen in stilte met elkaar mee. Verhalen verbinden ons. Het is een verbondenheid die we allemaal op onze eigen manier koesteren en met ons meedragen, ook als we straks uiteen gaan.

We weten allemaal dat we elkaar waarschijnlijk nooit meer zullen zien. Misschien blijven we nog een tijdje contact houden via berichten, maar ook dat zal vervagen. We zeggen het niet hardop, maar we voelen het diep van binnen: deze verbondenheid. Wij zijn een mengeling van godsdiensten, etniciteiten, gedragingen en culturen, maar we delen één passie: het vertellen van verhalen.

Het Surinaamse volk bestaat ook uit verschillende bevolkingsgroepen, met voorouders uit alle windstreken. Ook wij hebben met elkaar leren leven, elkaars cultuur en keuken leren waarderen, en vooral van elkaar gehouden. Toch geven we dat niet graag toe. We ontkennen dat we van elkaar houden, dat we van elkaar willen leren en samen verder willen gaan. Te vaak luisteren we in momenten van twijfel naar degenen die verdeeldheid zaaien.

Als we samen een ‘tyuku’ betalen, kijken we niet naar kleur of afkomst. Wanneer we iets gedaan willen krijgen, telt verdeeldheid niet. Is het dan de moeite waard om verdeeld te blijven en zo de politiek te bevoordelen? Want een partij zonder sympathisanten is slechts een leeg huls. Wij zijn het die een partij aanhangen en haar leiders de macht geven om hun eigen belangen te dienen, terwijl wij genoegen nemen met kruimels. We zijn verblind en volgen het materiële.

Het 2025 China International Press Communication Centre Media Exchange Programme heeft een deel van de wereld bijeengebracht. Geen politieke leiders of personen in maatpak, maar gewone mensen. Mensen met eigen verhalen en ambities, die ondanks alle verschillen elkaar wisten te vinden. In korte tijd is er op een natuurlijke, ongedwongen manier een verbondenheid gesmeed. Een band die veel overstijgt, een relatie waarin we elkaar begrijpen en respecteren.

Deze onverwachte eenheid, gevormd door gewone mensen met een passie voor verhalen, zou ons Surinamers aan het denken moeten zetten. Over onze eigen verdeeldheid, en over de kracht van verbondenheid die we samen kunnen creëren.

Wij leven in één land, een land dat we samen moeten opbouwen. Een taak die we niet mogen overlaten aan politieke opportunisten. Maar die taak kan alleen slagen als we voor elkaar voelen, het met elkaar menen, een gezamenlijke visie delen… kortom, als we werkelijk verbonden zijn met elkaar.

Indra Toelsie