Oh God, wat moeten de nationale en internationale geestelijke leiders zich diep gekwetst voelen zo aan het begin van de nieuwe week. Want schertsend en trots als een maandagse pauw verkondigde hun zondige leerling dat “ze nauwelijks begonnen zijn met het gebed, of de koers begint al te dalen.” Menig geestelijke op het Kabinet van de president zal er wel hard over nadenken om hun dierbare gebeden nu te besteden aan de echte zondaren en de echte grote problemen in de wereld. Want Chan kan het nu best wel alleen af. Maar ja, het is hun levenstaak om niet alleen te bidden in tijden van voorspoed, maar vooral wanneer het zwaar onweert. En vooral op afroep door de hoogste man van het land is niet bidden de grootste zonde die er bestaat.

Al in het prille begin van zijn zittingstermijn hebben we onze president verrassend leren kennen als een heel devote man die soms de indruk geeft meer te bidden dan te werken. Ik wed dat Chan in zijn hele politie- en ministerscarrière nog nooit zoveel geestelijken bij elkaar heeft gezien die elkaar zitten te verdringen op zijn kabinet. Aan het gebed van Chan komt maar geen eind. Je zou bijna zeggen dat Chan van politiek een nieuwe religie heeft gemaakt.

Zoals velen in onze sterk gelovige samenleving, ben ik een zeer tolerant en toegeeflijk mens als het over bidden gaat. Dus ook des zondags in de kerk sturen wij samen gebeden naar de hemel voor Chan als je hem nou leuk vindt of niet.  Zoiets als "laten we bovenal bidden dat God onze president, vicepresident, ministers en DNA wijsheid en verstand geeft voor de juiste beslissingen. Nu en in de toekomst. Waar het beleid nu bijna stil staat, Gods beleid valt nooit stil”. Ook de geestelijken van het kabinet neem ik zo aan, volgen blindelings deze instructie van Paulus: “ik dring erop aan dat er smeekbeden, gebeden, voorbeden en dankzeggingen worden opgezonden namens alle mensen, voor koningen en allen die gezag hebben… dit is goed en aangenaam in de ogen van God, onze redder…(1 Timotheus 2:1-3).

Gelukkig beschikt onze president (nog) niet over een gebedenpolitie op zijn kabinet die jou innige gedachten en verlangens volgens het bevel van Paulus controleert op politieke correctheid. Als ik dus eens de gelegenheid krijg onze president geestelijk bij te staan zou ik wel zo ongeveer bidden: “Oh God, U regeert over alle dingen en ook over de man die ons land regeert. Heb medelijden met hem, met ons. Hij heeft uw genade nodig. Er is hem veel vertrouwen geschonken. Hij kan groot goed en groot kwaad doen en op de een of andere manier zal hij verantwoording afleggen voor zijn heerschappij over dit vertrouwen.”

“God, ik verlang naar een vredig en rustig leven, niet alleen voor mezelf, maar voor alle mensen. Sta onze president toe om boven alle partijen de dingen na te streven die vrede bevorderen tussen partijen, mensen van verschillende etnische en religieuze groepen.”

“Geef onze president moed en geen onbezonnenheid en vastberadenheid in plaats van ongepaste bravoure in dienst van gerechtigheid. Vergeet hem niet ook die verdraagzaamheid te schenken Heer, zoals die past bij een ware staatsman.”

“Laat hem beseffen Vader, dat u het al druk genoeg heeft en ook moet rusten. Dat bidden voor een goede afloop van zaken u zeker behaagt maar geen beleid is.”

“Bescherm onze president ten slotte tegen fysieke en geestelijke gevaren. Bescherm zijn huwelijk tegen vervreemding die druk met zich kan meebrengen en bescherm zijn gezin tegen de gevaren van publieke belangstelling en de verleidingen tot ongepaste beïnvloeding.”