Coalitie vs Coalitie
30 Nov, 04:54
foto
Raymond Sapoen


(Ingezonden)

Waar het doorgaans een politieke strijd is tussen de coalitie en oppositie is het in de huidige constellatie wonderlijk genoeg heel anders. Okay, de missie van de oppositie is bekend en voorspelbaar. Maar dat coalitiepartijen elkaar in het openbaar hard en gemeen onderuit halen is niet alleen onthullend, maar zegt alles over de kwaliteit en levensvatbaarheid van zo’n coalitie. De VHP tegen ABOP/PL, NPS tegen VHP, ABOP/PL tegen VHP en NPS, doller kan het niet. Wat is de inzet?  

De (heb-) zucht naar functies en grond en het oneindig etnisch benoemingsbeleid waaraan elke partij zich schuldig maakt, om maar een paar te noemen. De zwarte piet wordt voortdurend naar elkaar toegeschoven ten koste van het volksbelang. Maar zeker ook de autocratische bestuursstijl van president Santokhi met zijn ontelbare commissies, draagt bij aan de onhoudbare situatie binnen zijn coalitie.

Na 48 jaar Srefidensi heeft het volk nu wel recht op stabiele en duurzame coalities die niet slechts het resultaat zijn van de beruchte koehandel. Ja, ik zeg “niet slechts”, omdat de politiek eenmaal niet zonder koehandel kan. Toch is de politiek het aan zichzelf verplicht haar van alle kanten geknakte imago op te vijzelen, te resetten en te beginnen bij het begin.

Laten wij het nu andersom doen en eerst overeenstemming bereiken over alle relevante politieke kwesties en projecten in een coalitie en daarna praten over benoemingen. Alleen als het duidelijk is wat de coalitie tijdens haar regeertermijn wil doen en bereiken, zullen ministersposten worden toegewezen aan partijen en individuele politici die mogelijk relevante ervaring hebben voor een bepaalde functie. Eerst de problemen, daarna volgen de standpunten dus. Denk maar bijvoorbeeld aan de brug over de Corantijn en grondconversie.

Soms horen we partijen voorafgaand aan de verkiezingen zeggen dat ze hoe dan ook nooit zullen samenwerken met bepaalde partijen. Hiermee moet je vooral in Suriname voorzichtig zijn, omdat dit de mogelijkheden na de verkiezingen aanzienlijk kan beperken. Over het algemeen zouden democratische partijen met elkaar kunnen samenwerken als de kiezers hen een gezamenlijk mandaat geven. Het gaat erom dat er voldoende gedeelde waarden en programma’s zijn waarover overeenstemming kan worden bereikt. Het bij voorbaat uitsluiten van opties moet dus geen ziekte worden die de gewenste ontwikkeling afremt.

Deelnemen aan een coalitie betekent per definitie het sluiten van compromissen. Zoveel of zo weinig water in de wijn doen dat partijen een positieve gemeenschappelijke noemer vinden. Coalitievorming gaat dus over het vinden van een gemeenschappelijke weg vooruit. Zelfs als dat betekent dat we ons moeten houden aan pijnlijk onderhandelde politieke compromissen.

Breng het eenmaal overeengekomen regeerakkoord terug naar de politieke partijen voor goedkeuring. Het is immers belangrijk dat voor brede steun en legitimiteit daarvan de partijstructuren zich daarover uitspreken. Dit vergroot de stabiliteit en levensduur van de coalitie.

Uiteindelijk komt alles neer op wat dit kabinet Santokhi vanaf het begin ontbeert: (onderling) vertrouwen! Er moet een minimum aan vertrouwen bestaan tussen de diverse partijen, een die niet enkel gebaseerd is op het hebben van een gemeenschappelijke vijand. Wel een gebaseerd op gemeenschappelijke beginselen zoals de grondwet en de daarin vervatte waarden. Een coalitie hoeft geen huwelijk in de hemel te zijn, maar een huwelijk van de rede. Rede gebaseerd op vertrouwen. Over het overbruggen van politieke verschillen ten behoeve van de natie. Maar intussen mag de natie nog lekker nasmullen van de cabaretopvoering tussen Jogi en Rusland.

Raymond  S.Sapoen
Advertenties

Monday 06 May
Sunday 05 May
Saturday 04 May