Nan. 4 juni herdenken wij het feit dat zijn voorouders uit India naar Suriname zijn gekomen. Ik ken zijn echte naam niet. Ik weet niet of hij nog leeft.

Hij was buschauffeur op de route PBA (Paramaribo, Brokopondo, Afobaka). Hij reed elke dag, met uitzondering van de donderdag, want dan gaf hij zijn bus een servicebeurt. Hij kwam rond half tien aan in Centrum Brokopondo. Hij bracht mensen uit de stad om hun burgerlijke zaken in orde te maken. Hij vertrok rond 12.00 uur en nam hen weer mee. Vrijdag nam hij ook de leerkrachten die lesgaven op de lagere school mee naar de stad. Zij keerden meestal op de zondag terug met hem.

Nan was iemand op wie men kon rekenen.Je kon je plannen maken met Nan in gedachte. Of zoals men het wel zegt: yu kan tek en alen prani yu karu. Nan kwam altijd, en hij kwam op tijd. Leerkrachten, jongeren maar ook ouderen konden plannen met Nan in gedachte.

Wanneer de jeugd die in Paramaribo de school bezocht met vakantie naar Brokopondo ging, hoefden de ouders zich geen zorgen te maken. Nan nam ze mee en verrekende het verschuldigde bedrag altijd achteraf met de ouders. Dat was voor de jongeren belangrijk. Want als Nan ’s morgens aankwam, waren de ouders niet thuis. Andere buschauffeurs wilden gelijk geld zien.

Sterker nog, de jongeren konden altijd een brief met Nan meesturen voor de ouders. Hij nam ze gratis mee. Wanneer de ouders een boodschap hadden, konden ze die weer mee sturen met hem. De boodschappen werd gehaald bij zijn standplaats aan de Saramaccastraat. In een tijd zonder mobiele telefoon, e-mail of Facebook was de dienst van Nan bijzonder. Hij deed veel meer dan een buschauffeur. Hij ging altijd een extra mijl.

Nan was een sociale vader voor de jongeren en een vriend voor hun ouders. Hij hield voor zover hij kon toezicht op de jongeren in de stad. In elk geval van die ouders die hem dat vertrouwen hadden gegeven. Hij greep weleens in wanneer een situatie zich voordeed, die een acute reactie nodig had. Bijvoorbeeld: Wanneer een van de jongeren spullen moest kopen voor de school, maar geen geld had, schoot hij het geld voor. Dat deed hij in elk geval bij mijn broers die in de stad waren. Hij nam het geld dan later bij mijn ouders.

Nan gaf ook wel een geschenkje aan zijn vrienden. Een van die vrienden was mijn vader. Eens gaf hij hem een flesje zuivere melasse. Mijn pa had in geen jaren een melasse van zo een hoge kwaliteit gevonden. Hij heeft er jaren van genoten.

Ouders die op Brokopondo woonden met kinderen in een internaat in Paramaribo, hadden in Nan een brugfiguur. Hij overbrugde niet alleen letterlijk de afstand tussen Paramaribo en Brokopondo, maar ook de emotionele die er was tussen kinderen en hun ouders. Hij bleek een goed gevoel te hebben voor de cultuur van de marrons, en kon hun talen ook verstaan. Hij liet merken dat hij niet alleen zijn brood verdiende bij hen. Hij investeerde heel duidelijk in middelen die nodig waren voor een goede en blijvende relatie. Hij had heel veel waardering voor de mensen op zijn route en maakte zelf dankbaar gebruik van hun kennis en kunde.

Waarom het verhaal van Nan? De enige Hindoestaanse chauffeur op zijn route van overwegend marrons? In onze huidige samenleving waar mensen de indruk lijken te wekken dat Hindoestanen en Marrons niet samen met elkaar kunnen leven, vertelt het verhaal van Nan het tegenovergestelde. Hier is een Hindoestaan, die het volste vertrouwen had van marrons. Er ontstond een vriendschap waarbij een Hindoestaan een bijdrage leverde aan de opvoeding van marron kinderen, iets dat niet vanzelfsprekend was.

Ik spreek op deze bigi yari van de Hindoestaanse immigratie een bijzondere waardering uit voor Hindoestaanse Surinamers als Nan. Zijn verhaal past in de Suriname van zijn en mijn dromen, waar er geen etnische barrières worden getrokken. Waar Surinamers van verschillende etnische achtergronden wonen en werken met elkaar als medemensen.