Als vrouw, zusje, nicht(je) ,tante et cetera heeft het mij ook deze keer niet onberoerd gelaten, de dood van de zoveelste (jonge Surinaamse) vrouw als gevolg van geweld door een (ex)partner. Waarom gaat het nog (steeds) verkeerd? Het afschuwelijk onbehaaglijk gevoel lag mij dit keer echt dubbel op de borst. Ten eerste de (terugkerende) vingerwijzende reacties die veel weg hadden van eigen schuld dikke bult. Daarnaast en het kan aan mij liggen, is de verbazing (sinds de vermissing) van zeer korte duur geweest. Waar gaan we naar toe? Is het normaal geworden? Zijn we niet meer verontwaardigd? Boos en of teleurgesteld?

Geweld (tegen vrouwen) is geen onbekend fenomeen! Dit verschrikkelijk onmenselijk verschijnsel doet zich overal voor en kan onder andere aankomen op fysieke, emotionele of psychische verwaarlozing of mishandeling, maar ook seksueel en (ex-)partnergeweld kunnen aan dit rijtje toegevoegd worden. Welke vorm het dan ook heeft, ik denk dat het (nu) meer dan duidelijk is dat geweld nooit loont, nooit de beste optie en derhalve ook nooit goed te praten is. Nee! Geen enkel argument, niet één beredenering of ander Babylonisch inzicht kan het valideren. Het is totaal onzinnig! En onbegrijpelijk!

Volgens statistieken krijgt wereldwijd één op de drie vrouwen dagelijks te maken met geweld. Het is één van de meest voorkomende, hardnekkige en vernietigende schendingen van de mensenrechten en blijft in veel gevallen meestal ongemeld. Het is gewoon treurig dat in haast alle maatschappijen, in meerdere of mindere mate, vrouwen en meisjes te lijden hebben onder lichamelijke, seksuele en psychologische mishandeling, ongeacht hun religie, inkomensniveau, klasse of cultuur. Vele overleven deze ellende, terwijl sommigen het met de dood moeten bekopen. Van de 16 landen in Latijns-Amerika zit Suriname in de top vijf als het gaat om geweld tegen vrouwen, welke in hun dood heeft geresulteerd. De hamvraag blijft, hoe maken we een eind aan deze onmenselijkheid? Is er een toverstokje of formule?

De Algemene Vergadering van de Verenigde Naties heeft 25 november uitgeroepen tot de  Internationale Dag voor Eliminatie van Geweld Tegen Vrouwen. Jaarlijks wordt op deze dag extra aandacht geschonken aan de uitbanning van geweld tegen vrouwen. Daarbij wordt de nadruk op preventie gelegd. Deze dag markeert tevens het begin van de 16-dagen (oranje) campagne om geweld tegen vrouwen te bestrijden. Nochtans lijkt het erop dat het probleem niet onder controle te krijgen is. Het gaat steeds mis ondanks (verhoogde) voorlichting, de verhalen van survivors en activisten of recente bewegingen als me too, times up of not one more.

Suriname is de onlangs wederom opgeschrikt door de zoveelste, vreselijk gruwelijke vrouwenmoord. Deze moord heeft ons wederom doen stilstaan bij het bizarre verschijnsel geweld binnen onze samenleving. Hoe doorbreken we de(ze) trend? Vingerwijzing zal ons geen soelaas bieden of het probleem oplossen. Er zijn denk ik andere interventies nodig. Meer voorlichting? Heropvoeding van onze jongens en meisjes? Opvang/huisvesting voor slachtoffers? Een financiële tegemoetkoming? Wetgeving? Versterking van instituten? Een betere sociale controle? Het is in ieder geval geen halve dag werk.

Aan het eind is het misschien goed als we vrouwen aanmoedigen: vat de moed en zet de stap om uit die ongezonde relatie te stappen zodra het geweld zich aandient!  Praat met iemand erover, zoek hulp! "Dit nooit meer!" moet onze lijfspreuk worden. Elke dode is een teveel! 'Het houdt niet op, totdat je iets doet' ja jij, ik, wij moeten het samen. Daarbij is de rol van de Staat een hele belangrijke. De Staat zou de taak en verantwoordelijkheid op zich moeten nemen voor het ontwikkelen van programma’s gericht op preventie, maar ook publieke bewustwordingscampagnes en -programma’s gericht op het verminderen van (partner)geweld.

De Internationale Dag tegen geweld tegen vrouwen wordt gevolgd door de 16 Days of Action. In meer dan 90 landen wereldwijd vinden acties plaats onder de paraplu van de Orange the World campagne. De kleur oranje staat voor een zonnige toekomst. Dat wensen wij een ieder, maar in het bijzonder onze (jonge) meisjes en vrouwen toe. Stop daarom het geweld! Geweld, nee toch!

Nathalie Valpoort