Dag 3, Darbhanga
De National Highway 57 in India voelde minder als een weg en meer als een brug. Mij ​​werd verteld dat de route ooit werd geflankeerd door velden met huizen die nu allemaal onder water stonden. Deze specifieke snelweg werd overspoeld door niet één maar door vele rivieren - Sikrahana, Baagmati en Avdhara om er maar een paar te noemen. Landbouw is nog steeds de steunpilaar in Bihar, een vruchtbaar, vlak land, drooggelegd door verschillende rivieren - een zegen die ook een vloek is.

Al snel zag ik honderden zwarte zeildoektenten in kleine clusters aan de randen van de weg staan. Hier waren dorpelingen niet bang voor giftige slangen. Ze zeiden dat hun vijand verkeer was. De dag ervoor waren twee mensen tijdens hun slaap gewond geraakt bij een ongeval.

Pradeep Mehto vergelijkt zijn leven op de snelweg met dat van een hond. "Net zoals honden bij het minste geluid wakker worden, worden wij ook wakker. De hele nacht zijn we bang dat een bus of vrachtwagen over ons heen zal rijden. Ik heb niet kunnen slapen sinds we hierheen zijn verhuisd."

Dag 4, Samastipur
Het opvangkamp Saidpur in het district Samastipur is van een afstand goed zichtbaar. Honderden gezinnen - of ongeveer 2.000 mensen - leven daar in plastic tenten zonder toegang tot toiletten. Vrouwen haalden water uit één van de slechts drie handpompen, terwijl mannen met hun vee door het kamp liepen. Overal was afval te zien.

Toen ik het kamp bezocht, werd de eerste en enige maaltijd van de dag geserveerd. Mensen vormden rijen voor hun deel van een dikke stoofpot van peulvruchten en rijst die in de geïmproviseerde gemeenschappelijke keuken was gekookt. Ze aten hun maaltijd uit wegwerpborden, zittend in de vuile sneeuwbrij. Mijn ogen werden getrokken naar een oudere man die moeite had om te slikken wat op zijn bord lag.

Dag 5, Muzaffarpur
Toen ik naar het dorp Singhai reed, zag ik de drijvende toppen van ondergedompelde tempels, moskeeën, huizen, velden en bomen. Het is de eerste keer in vier decennia dat dit deel van het district Muzaffarpur getuige is geweest van zulke enorme overstromingen.

Degenen die het zich konden veroorloven hadden het dorp verlaten en waren naar het districtshoofdkwartier verhuisd. Maar anderen werden gedwongen te verhuizen naar een strook van de dijk die de overstroming had overleefd.

Terwijl ik erop liep, ontmoette ik de 45-jarige Shivendra Mehto, een dagloner die met zijn gezin van 13 in een kleine tent woonde. Hij liep met me mee en sleepte zijn oude, kapotte fiets voort.
"Ik hield een tafel op het bed en daarna een stoel op de tafel - en toen zaten we er de hele nacht op om aan het vloedwater te ontsnappen. Er kwam geen hulp." Nu had hij alles verloren. Door de pandemie was hij al zijn baan kwijtgeraakt. "Ik weet niet hoe ik mijn gezin de komende dagen te eten zal geven."