In mijn vorige publicatie van Another doomsday: Fiction vs reality is er in de 8e alinea een opmerking gemaakt zonder  nadere onderbouwing of toelichting: ”De aarde is dus wel een kwetsbare planeet, doch zeker rijkelijker gezegend dan de overige zeven planeten van ons zonnestelsel”. Dit is toen bewust gedaan. Het artikel zou anders te log worden en bovendien zou de aandacht van de lezer versnipperd worden over zaken die m.i. in die context niet direct relevant en interessant zouden zijn. 

Onze aarde is van de acht planeten van ons zonnestelsel het best beschermd tegen planetoïden- of meteoorinslagen. Er zijn twee natuurlijke protectiemechanismen: 

1. de asteroïdengordel                                                                                                              

De belangrijkste security guard van onze planeet tegen dergelijke natuurlijke calamiteiten is de asteroïdengordel. Jupiter is door zijn massa en grootte een belangrijk object in ons zonnestelsel. Hij heeft meer massa dan alle planeten samen, waardoor hij belangrijk is voor het evenwicht in het zonnestelsel. Het meest duidelijke voorbeeld van de stabiliserende functie van Jupiter is de planetoïdegordel. Het gaat om het gebied tussen Mars en Jupiter waar zich heel veel planetoïden bevinden. Uit deze planetoïden zijn vroeger de planeten gevormd, maar vanwege het krachtige gravitatieveld van Jupiter, is dat in de planetoïdegordel niet gebeurd. Nu houdt Jupiter met zijn gravitatieveld deze planetoïden in hun baan. Zonder Jupiter zouden we vaker bezoek krijgen van deze ongewenste gasten.

2. de aardse atmosfeer 

Wat de aarde extra beschermt, is haar atmosfeer. Dit maakt ons dus minder kwetsbaar. Dit extraatje hebben Mars en onze maan bijvoorbeeld niet waardoor hun oppervlakte dan ook ontiegelijk veel planetoïden inslagkraters vertoont.

Wanneer een ontspoorde planetoïde naar ons toe koerst en de atmosfeer betreedt, begint zij te vergruizen door de sterke wrijving die exponentieel toeneemt, doch ook door de zeer hoge snelheid van gemiddeld 130.000 km/uur. Hierdoor wordt de lucht ervoor dusdanig gecompressed dat er gigantische hoge temperaturen gegenereerd worden, waardoor de rots begint te verdampen, die we als een flits zien en in de volksmond bekend staat als vallende sterren. Vallende sterren zijn dus geen echte sterren maar lichtflitsen van verdampende asteroïden.

Vorige keer is er gesproken over de kansen van een asteroïde inslag volgens NASA-deskundigen. Hoe ze aan de berekeningen komen is ook een heel interessant onderwerp. Het zou ons te ver voeren om hierover nader uit te wijden. De planetoïde 52768 (1998 OR2) zal de aarde passeren op een afstand van ongeveer 6 miljoen km en kans op een inslag is volgens NASA 1 op 50.000. Toch zijn asteroïden-inslagen op aarde wel degelijk potentiële gevaren en bedreigingen.

Wat,... als er op 29 april toch een fysieke confrontatie komt, dus een botsing? Leidt dit tot een totale destructie van onze planeet?   

De hoeveelheid energie die je nodig hebt om een planeet compleet te vernietigen is enorm. Een totale destructie  van de planeet aarde lijkt dus onwaarschijnlijk tot zelfs onmogelijk. Daarnaast is de totale massa van de asteroïdengordel slechts 4% van de massa van de maan. We moeten zaken dus niet gaan dramatiseren maar ook niet bagatelliseren.

Asteroïden-inslagen op aarde wel degelijk potentiële gevaren. Volgens de Internationale Astronomische Unie [IAU] passeren er naar schatting  jaarlijks zowat 150  NEA’s [dat is de officiële benaming van potentiële kandidaat- space -objecten die de aarde bedreigen]  die relatief dicht bij de aarde komen en  af en toe ook wel eens op de aarde terechtkomen. De afkorting staat voor Near Earth Asteroïds. Volgens de Earth Impact Database zijn er 160 erkende inslagkraters op aarde, met diameters van 10 tot 300 km en een ouderdom van 50.000 tot 2 miljard jaar.

Soms zijn de  gevolgen desastreus, zoals 65 miljoen jaar geleden toen een grote inslag waarschijnlijk een einde maakte aan 75 procent van de leven op aarde waaronder dat van de dinosauriërs. 

Op 13 februari 2013 explodeerde een NEA met afmetingen van 17-20 m en een massa van ongeveer 11.000 ton op een hoogte van 23 km boven de stad Chelyabinsk (Rusland) en beschadigde meer dan 7.000 gebouwen en verwonde circa 1600 personen als gevolg van gesprongen vensters (glaswonden). 

Het redirecten van dergelijke NEA ’s of ze  te vernietigen vóór de impact met de huidige  z.g. high tech of geavancheerde technologie van de mensheid is nog altijd science fiction en utopie.We kennen dergelijke acties alleen van films.Wat de mensheid kent van het universum is haast te verwaarlozen.We zijn niet eens in staat geweest voet aan wal te zetten op de buurplaneten  Venus en Mars van ons eigen zonnestelsel, terwijl er nog miljoenen en miljoenen andere zonnestelsels zijn. Wat we kennen van de kosmos is te vergelijken met een druppel water van de oceaan.We zijn en zullen nog lang onderworpen zijn aan  en afhankelijk  zijn van mother nature.

Laten we liever genieten van de wonderen van de natuur in plaats van haar te vernietigen,want anders gaat zij zelf haar defensiemechanismen in werking stellen. De recente Covid-19-pandemie heeft dit toch bevestigd.