Er zijn van die momenten die je niet met woorden kunt vatten, omdat ze dieper gaan dan taal. Momenten waarin een maaltijd, een lied, een gebaar ineens de ziel beroeren. De afgelopen weken heb ik zulke momenten mogen meemaken, dankzij vrienden uit de hele wereld die hier samenkomen. Ieder met hun eigen verhaal, hun eigen verlangen en hun eigen strijd.

Danish uit Pakistan heeft zich uitgesloofd om voor mij te koken. Voor iemand die nog nooit een lepel in de pot had gestoken, werd het een onbetaalbare maaltijd. Met specerijen uit zijn vaderland Balochistan, roti's uit Beijing, vis uit de supermarkt en een stoofpot van groenten en eieren zette hij een overvloedige tafel neer. De smaak van die maaltijd raakt niet alleen de tong, maar ook het hart.

Tanzil uit Bangladesh, de jongste en enige zoon van zijn ouders, had twee linkerhanden als het ging om het huishouden. Dankzij Kay Marie uit Trinidad en Tobago leerde hij omgaan met de wasmachine. Zijn eerste kookles kreeg hij bij mij: kip in Bangladeshi curry met aardappelen. Hij leerde groenten wassen, koken en vroeg om hulp als hij de mob niet begreep. Inmiddels kookt hij voor collega's, en zijn beef curry is een hit.

Mahdi uit Afghanistan leeft voor muziek en boeken. Zijn oordoppen zijn zijn constante metgezel, gevuld met klanken die het diepst van zijn hart raken. De fluit die hij hier kocht, kan niet mee naar huis, net als de gitaar die hij zo graag zou willen meenemen. Buitenlandse muziekinstrumenten zijn verboden in zijn land, waar ze stapels instrumenten verbranden. Hij kiest ervoor niet altijd mee te doen aan geplande bijeenkomsten, om zoveel mogelijk van zijn persoonlijke vrijheid in Beijing te genieten. Want het is niet zomaar dat je je land verlaat. Wie weet wanneer hij zich weer vrij zal voelen om te doen waar hij echt naar verlangt.

Ioane uit Fuji heeft sneeuw op zijn bucketlist; dat wil hij nog zien voordat hij teruggaat. Veel wensen zijn hier al vervuld. Hij kocht een gitaar, zijn nieuwe metgezel, waarmee hij muziek kan maken wanneer hij maar wil. 

Hier schuiven we de zorgen over de trieste ontwikkelingen in onze landen even opzij, maar ze blijven altijd op de achtergrond aanwezig.

Samen delen we deze momenten, verzamelen we herinneringen die straks gekoesterd worden. Later is dichterbij dan je denkt. Verdriet wordt weggeduwd om zoveel mogelijk te genieten van de vriendschap, de banden die hier zijn gesmeed. Je wilt elkaar vasthouden, dit geluk niet loslaten, de vreugde langer laten duren... Maar de tijd laat zich niet ketenen.

En zo zijn het juist die kleine dingen, kostbare momenten die blijven nazinderen. Momenten die het hart raken, die verbinden en herinneren  aan onze gedeelde menselijkheid, waar we ook vandaan komen. Want ondanks onze verschillen grijpen we allemaal naar hetzelfde: warmte, begrip, vrijheid en de wens om gezien en gehoord te worden.

In een wereld die vaak verdeeld lijkt, tonen deze ontmoetingen de kracht van vriendschap en de schoonheid van het samen delen. Ze leren ons dat het niet uitmaakt welke taal je spreekt, welke tradities je hebt, of hoe ver je van huis bent. Wat telt, is het menselijk contact dat ons samenbrengt en het vermogen om elkaar te omarmen - met alle imperfecties en wensen die we meedragen. 

Dat is misschien wel de grootste les: dat we in verbondenheid onze hoop vinden, en in kleine gebaren de moed om door te gaan, wat het leven ook brengt.

Indra Toelsie