Verzoeningsproces vereist ook zelfreflectie door NDP

Elke partij, ook de NDP, heeft in onze rechtstaat het recht hun politieke koers te markeren en zelfs te contrasteren met andere politieke partijen. So far so good. Het is echter schokkend en op zijn zachtst gezegd ronduit teleurstellend om te lezen wat hun positie is n.a.v. het eindvonnis inzake de 8 december moorden, zoals de NDP dat heeft verwoord in hun nieuwjaarsboodschap.

Waar de President, politieke leiders, maatschappelijke organisaties en kerken oproepen tot nationale verzoening, zien we een verbale escalatie van de kant van de NDP. Laten we hopen dat de schrijver(s) van de tekst niet de gehele NDP vertegenwoordigen en dat er binnen die partij nog voldoende personen zijn met gezond verstand, die de realiteit én de feiten wél onder ogen zien.

De werkelijkheid ontkennen en eigenwijs blijven hameren op een eigen web van valse informatie, dient noch de natie noch de NDP zelf. Over dat laatste gaan we uiteraard niet, maar is zo jammer om te zien hoe de NDP zichzelf voortdurend in de voet schiet, met het gevaar straks een ongeloofwaardige partner te worden in de politieke arena.

Iedere keer weer de schuld gooien op Nederland is eentonig en slechts een rookgordijn om het eigen falen te maskeren. Het is ook niet geloofwaardig omdat de door Nederland geheim verklaarde documenten betrekking hebben op de coup van 25 februari 1980 en voor zover bekend niet op de moorden van 8 december 1982. Suriname is al 48 jaar onafhankelijk, en voor het merendeel van de periode hebben de NDP en aan hen verwante personen het bestuur in handen gehad. Met welk resultaat en tegen welke prijs? Polariseren, mensen tegen elkaar opzetten, is een bewezen losing strategy!

Na in drie instanties de kans te hebben gehad te komen met ontlastend bewijs, ligt er nu een eindvonnis. Het spel is uit. Toon waardigheid en accepteer de consequenties zoals die in een echte rechtstaat gelden, namelijk dat we ons uiteindelijk onderwerpen aan de hoogste rechterlijke macht. Simpeler en duidelijker kunnen de regels niet zijn.

Niemand staat te trappelen om de NDP voor de zoveelste keer te wijzen op de feiten zoals die in drie instanties zijn behandeld. Moeten we iedere keer de daders en de nabestaande herinneren aan de executies van de 15 weerloze burgers op 8 december 1982? De slachtoffers deden hun verhaal vanuit het graf toen de gruwelijkheden bleken die de lijkschouwingen aan het licht brachten, de verbrijzelde botten, ingeslagen schedels en vele schotwonden van voren (en niet van achteren). Moeten we dat iedere keer herhalen? Wil de NDP continue verder gaan met geschiedsvervalsing?

Het is publiek geheim dat politieke partijen als de VHP en anderen organisaties achter de schermen hun hand uitsteken naar de NDP in het belang van de natie. Een oprechte hand om te werken aan de toekomst van Suriname. Dat moet, dat kan én is niet makkelijk. De weg is duidelijk. Het moet gefundeerd zijn op erkenning, berouw en verzoening. Dáár moet aan worden gewerkt en niet aan verdere escalatie in een onzinnige woordenstrijd! Wil de NDP de geschiedenis in gaan met een achterhoedegevecht, die slechts het belang dient van één man en niet de toekomst van Suriname?

Carmen Pinas