Anders dan Haakmat veronderstelt, is de zaak nog altijd niet aangebracht en werd de opheffing van het beslag niet gelast, enkel omdat “het OM teveel tijd heeft laten verstrijken tussen inbeslagname en aanbrengen van de zaak”. Het Hof kwam tot de voor de Banken positieve beslissing omdat er geen strafvorderlijk belang (meer) is het beslag te laten voortduren. Tijdsverloop speelt daarbij een rol – maar is niet de dragende reden. Het Hof concludeert dat het onderzoek al jaren stil ligt en er geen kans is dat het OM de gekoesterde verdenking naar bewijs brengt.

De enige manier die het OM ziet dat te doen, zou zijn door hulp van Suriname door verlening van rechtshulp. Begrijpelijkerwijze heeft Suriname die (verdere) medewerking geweigerd: Nederland maakte onverhoeds een inbreuk op haar soevereiniteit en lichtte Suriname verkeerd voor bij een eerder rechtshulpverzoek. Bovenal tastte het OM door lichtzinnige beslaglegging de Surinaamse monetaire economie, ingrijpend aan. Logisch dat Suriname, gesteund door het Verdrag dat ziet op de verlening van rechtshulp tussen beide landen, de deur nu in het slot wierp.

En de Hoge Raad dan? De Hoge Raad velde enkel een oordeel over de manier waarop de rechtbank de kwestie van de immuniteit benaderde. Dat debat zal mogelijk later worden voortgezet. Wat daar van zij: anders dan schrijver meent, respecteerde het Hof dat oordeel. En geheel in lijn met de uitspraak van de Hoge Raad oordeelde het op een andere, feitelijk grond, dat het beslag niet mag voortduren.

Wanneer Haakmat stelt dat de Hoge Raad de zaak nu maar zelf af moet doen, miskent hij de grenzen van hetgeen de cassatierechter vermag. Het Hof legde het juiste criterium aan en motiveerde zijn oordeel feitelijk, sterk en begrijpelijk. De Hoge Raad kan niet in cassatie tot een eigen, ander oordeel komen. Maar als de Hoge Raad het tweede beroep van het OM verwerpt, is de beslissing van het Hof onaantastbaar. Dat zou de juiste uitkomst zijn.

Tot besluit: de impliciete stelling dat de banken schuldig zijn, omdat het “uit het oogpunt van de noodzakelijke  internationale bestrijding van grensoverschrijdende corruptie wenselijk (is) dat de zaak niet langer sleept”, past een jurist, laat staan een oud-advocaat en minister, niet. In zijn algemeenheid verzet het onschuldsbeginsel zich tegen dergelijke wilde, premature vaststellingen; in dit geval geldt dat a fortiori. Er is geen begin van bewijs – niet meer dan een gekunstelde, hoogst aanvechtbare verdenking.

En die verdenking is niet gerelateerd aan corruptie  Strafrechtelijke bemoeienis met een reguliere interbancaire geldzending van de Centrale Bank van een andere staat was en is ongepast. Het is niet enkel in het belang van de betrokken banken en Suriname dat het oordeel in stand blijft; rechtszekerheid, soevereiniteit en monetaire stabiliteit zijn er bij gebaat dat het oordeel van het Hof in stand blijft.