De felicitatieboodschap van president Santokhi, gehouden voor De Nationale Assemblée na de verkiezing van de president en vicepresident, had een moment van reflectie en waarheid kunnen zijn. In plaats daarvan werd het een pijnlijk schouwspel van zelfverheerlijking, ontkenning van de realiteit en schaamteloze hypocrisie. Terwijl het land op een economisch, sociaal en moreel dieptepunt is beland, prees de vertrekkende president zichzelf, zijn partij en vermeende ‘successen’ die door het volk allang als mislukkingen worden ervaren.

Santokhi sprak over verbondenheid terwijl hij vijf jaar lang systematisch verdeeldheid zaaide. Hij riep op tot samenwerking terwijl hij politieke tegenstanders uitsloot en critici monddood maakte. Hij prees het ‘Royalty’s voor Iedereen’-programma, maar zweeg over de miljarden aan staatsschuld, de dreiging van wanbetaling van salarissen en de escalerende armoede die wij dagelijks voelen.

De realiteit is dat wij onder Santokhi tot de rand van de afgrond zijn geleid. In het eerste kwartaal van 2026 moeten we miljoenen aflossen aan buitenlandse schuldeisers, terwijl onze economie sputtert. De corruptie bloeide als nooit tevoren, met een selectief opererend Openbaar Ministerie dat zijn ogen sloot voor 'vrienden van de macht'. Op de internationale corruptie-index zijn we elf plaatsen gezakt – een triest dieptepunt. De president die nu met vrome woorden afscheid neemt, was in feite de belichaming van het tegenovergestelde van wat hij predikte.

Zijn opmerking “macht is tijdelijk, glamour is vergankelijk, maar dienst aan het volk is eeuwig” klonk als holle retoriek uit de mond van iemand die juist bekendstond om zijn machtsvertoon. Nooit eerder in onze geschiedenis zagen we een president met zoveel volgauto’s, zwaailichten en opsmuk. Santokhi regeerde niet met nederigheid, maar met arrogantie. Hij luisterde niet, hij dicteerde. Hij verbond niet, hij polariseerde.

Het publiek in het parlement kon zijn lachen dan ook niet inhouden bij het aanhoren van zijn rede. Begrijpelijk, want de afstand tussen zijn woorden en daden was beschamend groot. Het was geen toespraak van een staatsman, maar van iemand die zijn falen probeert te verpakken in poëzie.

De balans van vijf jaar Santokhi is pijnlijk duidelijk: meer armoede, meer corruptie, minder vertrouwen. Een president die beloofde te dienen, maar zichzelf en zijn kring van “family & friends” diende. Zijn felicitatie en laatste boodschap in DNA voelden niet als het slot van een hoofdstuk, maar als de nasleep van een nachtmerrie.

Laat deze toespraak ons niet misleiden. Laat dit een waarschuwing zijn. Een vos verliest zijn haren, maar niet zijn streken. Suriname is deze episode hopelijk definitief voorbij. Het volk verdient leiders die de waarheid spreken, niet leugens aflezen. Die dienen met daden, niet met woorden. Die bouwen aan de toekomst, niet aan hun eigen glorie.

Moge het herstel nu eindelijk beginnen.

Steve Esser