Column: Borrelpraat no. 742

 “Zow heren, dat was dus onze 47e Srefidensiviering, met afgeslankte defilees en boze Inheemse broeders en vooral zusters.”
“De klap die een hunner kreeg, wordt onderzocht.”
“In 1973 sloegen ze ons als protesterende scholieren voor veel minder tegen de grond met hun bullepezen. En we kregen traangas te slikken. En de politie schoot met scherp.”
 “Gelukkig is dat verleden tijd, want geweld roept geweld op.”
“Maar de Inheemsen hebben nabij het Vlaggenplein terecht geprotesteerd; sinds 1492 zijn hun grondenrechten stelselmatig met de voeten getreden, tot vandaan de dag.”
“Waarom kunnen hun grondenrechten maar niet bij wet geregeld worden?”
“Mi no sabi.”
“Volgens mij gaat het erom dat ze niet alleen zowat het hele halve binnenland toegewezen willen krijgen, maar dat ze ook het recht willen hebben om delen daarvan als concessies uit te geven.”
“Dus ze willen gedaan krijgen dat ze lappen bos als hout- en goudconcessie mogen uitgeven.”
“Ja zoiets en daar loopt het steeds vast bij de onderhandelingen over die grondenrechten, al meer dan dertig jaar.”
“Als dit werkelijk het breekpunt is, dan vragen ze in feite om erkenning van een ‘staat binnen een staat’ en dat kan toch niet?”
“Maar het kan toch ook niet dat een districtscommissaris toestemming verleent aan derden om dwars door hun leefgebied de savanne open te dozeren om een weg aan te leggen. Zonder hen daarover in kennis te stellen.”
“Hmm, dat is geen good, maar bad governance. Dit riekt op z’n minst naar voortrekkerij.”    
“Gelukkig hebben de bewoners van Hollandse Kamp een stop gezet hieraan.”
“Ik zou graag een kaart willen zien van hun leefgebied en van waar naar waar die weg werd aangelegd.”
“Klopt. Net zo wil ik een kaart zien waarop precies die diepzeehaven aan de monding van de Nickerierivier is aangegeven."
“Ja, daar zeg je wat. Ik zag wel een mooi filmpje met mooie shots van mooie mensen en de mooie natuur, maar waar is die kaart waarop duidelijk te zien is waar die 300 hectaren grond is aangevraagd voor deze diepzeehaven?”
“Hoeveel? Driehonderd hectaren? Eén hectare is 10.000 vierkante meter, dus 300 hectaren is drie miljoen vierkante meter. A no spotu a haven sa bigi.”
“Nou, nee, een groot deel is bestemd voor de opslagfaciliteiten enzo.”
“Maar wacht even, die zeehaven die Surinaamse particulieren nu al aan het bouwen zijn te Susannesdaal in Commewijne, is ook volgens dit idee geprojecteerd.”
“Maar zij hebben wel een heel duidelijk beeld met landkaart en alles gepresenteerd.”
“Maar waarom moeten we opeens twee zeehavens krijgen?”
“Die ene is een particulier initiatief van alleen Surinaamse partners waar geen enkele politieke club via de overheid een nyang op kan maken. Terwijl die geprojecteerde zeehaven in Nickerie – een goed ding, hoor, daar niet van – betreft een buitenlandse investeerder met alle geld en de Surinaamse overheid via een parastataal bedrijf die geen koperen duit bijdraagt en alleen inkomt met een stuk modderkust waarbij een flinke strook mangrovebos en natuurgebied met zoutpannen en broedplaatsen voor vogels, vissen en garnalen waarschijnlijk opgeofferd zal worden.”
“Nee, meester, dat is niet waar, u overdrijft! Dat zal niet gebeuren. Zo boycotten we steeds de goeie plannen van elkaar. We gunnen het onze NV Havenbeheer niet dat die met een buitenlandse partner een goed project van de grond krijgt.”
“Zeg geen nonsens, jongeman, ik steun elke overheid die dit land vooruit wil helpen, maar dat moet dan wel transparant en met open vizier gebeuren. Leg je kaarten op tafel, la’we zien.”
“We hebben als bevolking veel meer aan vier goed draaiende en up to date onderhouden pompen te Wakay, dan allerlei oil and gas dromen.”
“Intussen danst de jeugd de kaboelalala-paringsdans op school en wordt door de muziekband omgeroepen dat de directie honderd euro uitlooft voor het best parende dansende paar.”
“Gelukkig stelt het minOWC een diepgaand onderzoek in, maar het zal weer een ‘a no mi-excuus’ worden.”
“En terwijl de IMEAO-jongeren de baboellah traloelah neukalala dansen, stijgt die koers maar. Hoe komt dat toch?”
“Ik blijf het zeggen, maar jullie luisteren weer eens naar allerlei sprookjes, spraakjes, sproekjes, spruikjes en spreekjes.”
“Dan waarom stijgt die koers?”
“Mijn goede hemel, omdat de vraag naar valuta groter is dan het aanbod. Punt uit, nergens anders door.”
“En waardoor is de vraag naar valuta opeens, al zo een paar maanden, hoger dan het aanbod?”
“Ja, deskundigen noemen allerlei oorzaken, maar de belangrijkste is volgens mij dat vooral de middenklasse het vertrouwen in de Surinaamse munt heeft verloren.”
“En dan?”
“Nou, dan gaan die mensen zoveel mogelijk hun Surinaamse geld omzetten in valuta, dus in waardevaste munt.”
“Maar daardoor stijgt de vraag naar valuta en dus ook die koers?”
“Jawel, maar dan is hun geld waardevast, al stijgt die koers naar veertig of vijftig.”
“En hoe is dat vertrouwen in onze munt gedaald?”
“Vooral door het aftreden van de minister van Financiën; hij was de stabiliserende factor in onze monetaire tent; dat was geen boslandse kletsmajoor die met vuist op tafel slaan dacht dat de koers zou zakken.”
“Maar hoe brengen we het vertrouwen in onze munt terug?”
“Door het beleid in handen te geven van betrouwbare en deskundige mensen, die doen wat ze moeten doen, zonder beperkt en betutteld te worden door politieke laksjakkers en ander geboefte.”
“Daarom wil niemand die post van Financiën nemen.”
“Geef ze ongelijk! En daarom blijft het wantrouwen en stijgt de koers maar verder.”
“Moeten we Chan dan wegjagen?”
“Ach nee, dat gaat alleen stuivertje verwisselen betekenen. Slimme, sluwe politieke jongens willen van de ontevredenheid onder het volk misbruik maken om weer aan de macht te komen. Chan moet gewoon de juiste politieke maatregelen nemen en het roer omgooien. Anders gaan vooral hij en zijn family and friends eraan en zullen wij als bevolking weer eens de rommel moeten opruimen.”
“Eigen schuld, dankzij weer eens onze verkeerde politieke keuzes.”
“Waren we in 1948 werkelijk nog niet ready voor de invoering van het Algemeen Kiesrecht, zoals de NPS van toen stelde?”
“Proost op deze overdenking.”
 
Rappa