De 22e editie van het Wereldkampioenschap voetbal is nog maar net begonnen of er hebben zich al grote verrassingen voorgedaan. Voor aanvang werden vooral Aziatische landen en landen uit de Concacaf als underdog beschouwd. Ook Afrikaanse landen hebben in het recente verleden te maken gehad met dit vooroordeel. Vooral landen met een minder rijke voetbalgeschiedenis worden door niet alleen enthousiaste supporters, maar ook door degenen die zich opwerpen als voetbaldeskundigen, kansloos gelaten bij hun prognoses. Dit is erg jammer, want krachtmetingen worden niet beslist door historische data, maar onder andere door de inzet van de strijdende partijen op het moment van de krachtmeting zelf. Daarnaast zijn de structurele investeringen die gedaan worden om het team optimaal klaar te stomen voor de krachtmeting van eminent belang. Zolang je als buitenstander geen zicht hebt op wat zich afspeelt in de keuken van een deelnemer, kan je niet op voorhand stellen dat een partij bij een krachtmeting de underdog is. Landen enkel op basis van geografische ligging als underdog bestempelen is onjuist en reeds op de derde wedstrijddag is gebleken dat dit vooroordeel misplaatst is. 

Suriname kan veel leren van deze landen die zich niet laten afschrikken door het aantal vedettes in het team van de tegenstander of hoe vaak de tegenstander reeds heeft deelgenomen en zelfs kampioenschappen heeft behaald. Als beroepssporter moet je uitgaan van de eigen kracht. Natuurlijk komen prestaties niet aanwaaien, maar zijn ze het resultaat van een combinatie van inspanningen die doelgericht gepleegd worden. Daarnaast zijn structurele en ook collectieve inspanningen gericht op deelname aan het toernooi, van eminent belang. Niet de marktwaarde van een team bepaalt de uitslag van een krachtmeting. De totale marktwaarde van het Arabisch team is dichtbij 8 miljoen Euro, terwijl de aanvalslinie van de Argentijnen allen al ruim 200 miljoen Euro bedraagt. Op basis van de marktwaarde zou het team van de Aziaten niet opgewassen moeten zijn tegen het team van de Zuid-Amerikanen. Dit gegeven maakt duidelijk dat ook de hoogte van de marktwaarde van een ploeg, geen garantie biedt op succes. De hoogte van de marktwaarde is sterk afhankelijk van commercie.

Er moet dus iets anders zijn dat doorslaggevend is voor het succes van ploegen. Dat iets is de marketingstrategie die grote Europese clubs en sponsoren, toepassen. De meeste voetballiefhebbers, zelfs de jongste onder ons hebben weleens gehoord van Lionel Messi en andere Argentijnse vedettes. Maar waren we voor WK Qatar bekend met Salem Al-Dawsari en gevolg? Ook al zouden Saoedi-Arabië en Japan niet ver komen in het WK, weten we nu dat hun onbekendheid geenszins te maken heeft met een gebrek aan talent. Hoogstwaarschijnlijk heeft het alles te maken met marketing. Door zwaar te investeren in marketing zorgen de bonzen ervoor dat overwegend spelers die uitkomen in Europese competities in de schijnwerpers worden geplaatst. Lokale mediahuizen zijn ook debet aan deze eenzijdige informatiestroom die tot gevolg heeft dat Europese clubs in aanzien stijgen, want spelers willen het liefst zijn als hun idool die ze zo vaak kunnen bewonderen op de lokale televisie. De markt wordt overspoeld met hun shirts die ook grif worden verkocht, waardoor er genoeg middelen zijn om lucratieve contracten af te sluiten met als resultaat een hogere marktwaarde.

Talentvolle voetballers hebben hun vizier slechts gericht op Europa, omdat het niveau daar zogenaamd hoger zou liggen. Daardoor is de concurrentie bij die clubs moordend, keren spelers na een stage gedesillusioneerd huiswaarts en willen soms niet eens meer voetballen, terwijl clubs in de regio ook wel een optie hadden kunnen zijn. Het is de hoogste tijd dat alle actoren gaan beseffen dat alle neuzen (bestuurders, sporters, bedrijfsleven, overheid, etc) in eigen land, in dezelfde richting moeten wijzen en dat met gecombineerde inspanningen de successen niet zullen uitblijven.

De WK eindronde is een uithangbord en de grote gelijkmaker in de voetballerij. Op dit evenement krijgen landen die begrijpen wat je allemaal kan bereiken met voetballen en daardoor de juiste investeringen doen, de gelegenheid om te laten zien wat ze allemaal in huis hebben aan talent, wilskracht, etc. Niet zelden krijgen spelers die tot dan anoniem waren, na een WK megacontracten aangeboden door grote clubs. Landen als Saoedi-Arabië hebben laten zien dat je zelf beslist als je de underdogpositie accepteert. Dat Suriname zich nog nooit heeft kunnen plaatsen voor een mondiale eindronde, heeft niets te maken met een gebrek aan talent, maar alles met de moeite die door betrokken actoren wordt gedaan om plaatsing te realiseren. 

Mireille Hoepel