De afgelopen dagen zijn velen opgeschrikt door de onthullingen gedaan door onze voetballende dames. Suriname moest naar Puerto Rico afreizen om het daar tegen het gastland op te nemen. De selectie bestond voor een groot deel uit diaspora-dames die enkele dagen daarvoor waren afgereisd naar Suriname. Door het korte tijdsbestek kon er niet adequaat geoefend worden, waardoor er geen team stond tegenover Puerto Rico, maar een 'gelegenheidselftal'. Hierdoor liet het samenspel te wensen over, waardoor de vaardigheden van de dames niet tot hun recht kwamen en de wedstrijd verloren ging. De taferelen die zich rondom deze wedstrijd hebben afgespeeld waren van dien aard dat de dames hebben besloten om niet meer onder dit bestuur te zullen voetballen. Zo zou de keeperstrainer niet zijn afgereisd, omdat het bestuur kosten wilde besparen. Voorts was er geen Fysiotherapeut toegevoegd aan de selectie en de druppel die de emmer deed overlopen is het achterlaten van een vijftal spelers op Puerto Rico.

De dames zeggen terecht de stiefmoederlijke behandeling door het bestuur beu te zijn. Het is ondenkbaar dat er geen fysio is toegevoegd aan een wedstrijdselectie. Ook het opofferen van de keeperstrainer is onacceptabel. Frappant is dat het bestuur voor het trainingskamp bij de mannen onlangs een 13-koppige staff, inclusief 2 fysiotherapeuten heeft afgevaardigd. Deze handelwijze van dit bestuur bevestigt alleen maar wat ondergetekende vaker heeft aangegeven, namelijk dat dit bestuur geen respect heeft voor de vrouwen. Vrouwenvoetbal wordt hier te lande alleen maar in stand gehouden om de FIFA-middelen te kunnen toucheren.

Het getuigt van durf dat de dames dit standpunt hebben genomen, temeer daar nog getracht is de zaak te sussen door hen een presentje aan te bieden. Bij die gelegenheid is hen erop gewezen dat ze pioniers zijn en dat het pad van een pionier niet over rozen gaat. Natuurlijk gaat het pad van een pionier niet over rozen, maar er hoeven niet opzettelijk moeilijkheden (rotsblokken) neergezet te worden. En dat is nu precies wat dit bestuur doet. Hoewel de FIFA middelen ter beschikking stelt om damesvoetbal te ontwikkelen, blijkt uit de gang van zaken dat het bestuur weigert om middelen te besteden aan damesvoetbal. Zo is de herencompetitie intussen al weer opgestart, terwijl de bal bij de dames nog steeds niet aan het rollen is gebracht.

Sinds de dames naar buiten zijn getreden met de wantoestanden, hult het bestuur zich in stilzwijgen en is men onbereikbaar voor een reactie. Dat is de modus operandi van dit bestuur, zoals we dat ook hebben gezien in de kwestie van de vorige bondscoach. Nadat hun wandaden aan de kaak zijn gesteld, hult men zich in stilzwijgen, totdat de zaak is vergeten en dan komt men na verloop van tijd weer tevoorschijn, zonder adequaat in te gaan op de aangehaalde perikelen. Een verantwoordelijke bestuurder zou meteen openheid van zaken moeten geven nadat er zulke ernstige uitlatingen zijn gedaan. Echter zal ook nu weer getracht worden om deze kwestie in de doofpot te stoppen, terwijl er koppen zouden moeten rollen.

Een kwestie die ook is opgevallen is het feit dat er zo weinig dames betrokken worden bij damesvoetbal. Er zijn coachende dames, maar tot nu toe is de bondscoach steeds een man. Er zijn vrouwelijke fysiotherapeuten, maar we zien dat er ook hiervoor heren worden aangetrokken. Om een beter klimaat te scheppen voor damesvoetbal, moet zoveel mogelijk vrouwelijk kader worden ingezet.

Mireille Hoepel