Nu ook Canada de derde poulewedstrijd heeft gewonnen – in Florida werd het zaterdagavond 7-0 tegen Aruba – weten bondscoach Dean Gorré en zijn mannen wat hen dinsdagavond te doen staat: wini. Omdat het doelsaldo van de Canadezen beter is (+22 tegen +15 voor Suriname) moet natio het team met onder meer Alphonso Davies (landskampioen met Bayern München) en Jonathan David (landskampioen met Lille OSC) verslaan om de volgende ronde te bereiken.
Canada bezet momenteel de 70e plaats op de FIFA-ranglijst terwijl Suriname als nummer 136 staat genoteerd. Toch lijkt Canada niet helemaal gerust op een goede afloop. De Canadese bond besloot drie weken terug de thuiswedstrijd te verplaatsen naar Chicago. Terwijl de bonden aanvankelijk juist hadden afgesproken om de transportkosten binnen de perken te houden door de wedstrijd in Florida te spelen.
Of ze in Canada enig idee hebben van de financiële huishouding van de SVB weet ik niet, maar het komt voorzitter John Krishnadath wel slecht uit. Alsof de bond nog niet genoeg geld kwijt is aan vliegtickets. Maar het gaat natuurlijk om wat er morgen op het veld gebeurt. Is natio sterk genoeg om Canada opzij te zetten? Moeilijk te zeggen. De eerste drie kwalificatiewedstrijden vormden niet echt een graadmeter: daar waren de tegenstanders te zwak voor.
Toch valt er wel iets af te leiden uit de eerste WK-interlands. Tegen de Kaaimannen moesten de spelers, koud ingevlogen uit Europa, nog zichtbaar aan elkaar wennen. Tegen Aruba kwam er met Diego Biseswar en Tjaronn Chery al meer creativiteit en finesse in de ploeg. En tegen Bermuda werd gespeeld zoals het waarschijnlijk ook tegen Canada moet gebeuren: vanuit een solide verdediging gedoseerd aanvallen. In fasen de tegenstander balbezit gunnen, doordacht storen - ook in de Nederlandse huiskamer was goed te horen hoe de bondscoach zijn aanvallers en middenvelders naar de juiste posities dirigeerde - om dan razendsnel om te schakelen.
De ene keer met een diepe bal op de snelle, klassieke buitenspelers Sheraldo Becker of Florian Jozefzoon. De andere keer kort door het centrum met een handige steekpass. Routinier Ryan Koolwijk kan dat prima. En dan kunnen we het afronden met een gerust hart overlaten aan Nigel Hasselbaink, die nog altijd zichtbaar geniet van zijn status als allereerste 'Suriprof' bij natio. En mocht Nigel er niet meteen drie inleggen, dan is er ook nog een aanvalsplan met Mitchell te Vrede, Dimitrie Apai, Gleofilo Vlijter of Ivenzo Comvalius. Ook Damil Dankerlui, dit seizoen uitstekend op dreef bij FC Groningen, zou nog weleens zijn opwachting kunnen maken als opkomende flankverdediger.
Maar ach, wie heeft het hier over een spelsysteem? Die discussie is meer iets voor collega Frank de Boer die zich met een paar miljoen andere Nederlandse deskundigen het hoofd breekt over de 5-3-2 of 4-3-3 opstelling waarmee Oranje op het EK het best voor de dag kan komen. Dean Gorré heeft een andere opdracht. Hij moet in de allereerste plaats een hecht team smeden van zijn op papier sterke en uitgebalanceerde selectie.
Dat is hem zeker toevertrouwd. Gorré is al zeven jaar bezig met zijn missie en het belang ervan heeft hij er met zijn stafleden van begin af aan ingepompt bij alle spelers. ‘
Bribi na krakti’; de lijfspreuk zit er ook bij het publiek goed in. Zowel in eigen land als in de talloze Nederlandse huiskamers waar het woensdagnacht verdacht onrustig zal zijn.
Er is nog iets anders. Waar Canada, zogenaamd uit gezondheidsoverwegingen, de wedstrijd in Chicago laat spelen, zit Suriname momenteel in een veel lastiger coronaparket met overvolle ziekenhuizen. De nachtmerrie is ook voelbaar overzee. Ik ben er dan ook van overtuigd dat spelers en technische staf tot in hun diepste vezels zijn gemotiveerd. Er staat vanavond veel meer op het spel dan een plaats in de volgende ronde.
Diederik Samwel