Ik heb als jongste lid van de Kerngroep van de Nationalistische Beweging Suriname (NBS) en van de kaderschool van die beweging kunnen genieten van zijn scherpe politieke analyses en van zijn didactische kwaliteiten. Aan deze school was hij onmiddellijk na zijn komst in Suriname verbonden. Na mijn vertrek naar Nederland bleek mij dat Gessel al ver voor zijn vertrek naar Suriname ook politiek zeer belangrijk is geweest in de vormgeving van het nationalistisch denken, vooral met betrekking tot de nieuwe staatkundige verhouding die Nederland na de IIe WO met Suriname wilde aangaan.

In de strijd die binnen de Surinaamse gemeenschap ontbrandde tussen degenen die tot in lengte van dagen verbonden wensten te blijven met het Oranjehuis ("afhankelijkheid tot de dood") en de groep jonge studenten die ijverden voor een onafhankelijk Suriname ("wan monki fri!") heeft de standpuntbepaling van Gessel een beslissende rol gespeeld.

In het speciaal daarvoor opgerichte blad de Westindiër met als hoofdredacteur E. Waaldijk (later de oprichter van De Vrije Stem, na in Duitsland in de Perswetenschap te zijn gepromoveerd) nam Gessel de verzorging van de parlementaire rubriek voor zijn rekening. Zijn in dit periodiek ontwikkelde visie over de staatkundige ontwikkeling van Suriname, vooral in relatie tot Nederland is hij tot het einde toe trouw gebleven. Velen weten niet dat hij samen met dr. Waaldijk juist om die visie (anti-kolonialisme en anti-imperialisme) door mij samen met dr Waaldijk door de eerste burgerregering-Chin A Sen aan Nederland voor de bezetting van de post op ambassadeursniveau werd voorgedragen.

Hoe het daarmee gelopen is en de perikelen die ontstonden binnen de politieke top van de nationalistische beweging is tot dusverre onvoldoende aandacht geschonken. In deze omissie wil ik in bijgaand stuk voorzien.