In 2018 pleitte de huidige president toen nog DNA-lid Santokhi voor het zo snel mogelijk plaatsen van de oplossing van het grensgeschil met Guyana, op de nationale politieke agenda. Nu 3 maanden in de regering-Santokhi, horen wij deze regering aangeven dat Tigri niet op de agenda is. Wat wel op de agenda staat en zeer prominent, is de bouw van een brug over de Corantijn. 

Naast de terechte vragen als dit wel een juiste prioriteitstelling is gezien de zeer deplorabele financieel-economische situatie waarin ons land verkeert, is er een nog veel ernstigere bedenking met betrekking tot de zgn strategie van regering-Santokhi. Het grensgeschil met Guyana sleept zich al vele decennia voort. In het verleden zou Suriname ernaar hebben gestreefd om alle grensissues tegelijkertijd aan te pakken, om zodoende een situatie te verkrijgen waarbij een win-win oplossing voor beide landen het gevolg zou zijn. Guyana heeft zich nimmer geleend voor dit voorstel. Hoe is het mogelijk om nu dan te overwegen om een vaste oeververbinding vorm te willen geven zonder van tevoren de volledige jurisdictie over de westelijke grens te hebben vastgesteld? Het is vragen om nog grotere problemen. 

Onbetrouwbaarheid aan de basis
Het maritieme grensgeschil tussen de beide landen werd in februari 2004 door Guyana aan de UNCLOS voorgelegd. Dit gebeurde ondanks een afspraak tussen de landen om de bevindingen van een gezamenlijke grenscommissie af te wachten. De in 1971 gemaakte afspraak om het ‘Tigri’ gebied te demilitariseren werd en wordt tot vandaag straal genegeerd door Guyana. Elk voorstel dat veronderstelt dat er afspraken met Guyana gemaakt zullen worden met een win-win aspect moeten kritisch bekeken worden tegen de achtergrond dat Guyana naar Suriname geen karakter van naleving van afspraken heeft getoond. Overigens zitten elementen in de uitspraak van de UNCLOS die in ons voordeel kunnen werken in de onderhandelingen over het Tigri gebied.

Grensgeschil oplossen moet eerst!
Dat de Guyanese regering het grensgeschil in deze fase niet op agenda zou willen is niet terwille van Suriname, integendeel. Guyana verricht reeds jaren een internationale lobby voor hun gelijk en beheersdaden in gebieden die op ons grondgebied liggen. In de Grondwet wordt de president expliciet belast met de bescherming en bewaking van ons totaal grondgebied, elke vierkante centimeter. Dat geldt ook voor een mogelijke vaste oeververbinding. De jurisdictie moet van tevoren duidelijk zijn, alle andere plannen volgen nadien. 

Suriname kan onmogelijk investeren in de bouw van een brug, met het risico dat na alle additionele offers die onze samenleving hiervoor zal brengen, deze brug morgen (deels) onder beheer staat van Guyana, dit terwijl de rivier van oever tot oever ons toebehoort. Wij roepen de regering Santokhi dan ook op om in plaats van energie te steken in het bouwen van een brug, de oplossing van de westelijke grensproblematiek op de agenda te plaatsen en Guyana uit te nodigen de gesprekken hierover zo snel als mogelijk te hervatten. 

DA’91 vindt dat als de bilaterale gesprekken tussen Suriname en Guyana niet tot een oplossing leiden, wij zoals gangbaar in het beslechten van geschillen, moeten kiezen voor bemiddeling of arbitrage. Indien ook dit niet baat binnen afzienbare tijd, dan moeten wij niet schromen om zo snel mogelijk naar het Internationaal gerechtshof te gaan, dit met ondersteuning van een gekwalificeerde meerderheid in DNA. Uitstel is geen optie, wij hebben al genoeg tijd verspild met een ‘we zullen zien’ mentaliteit. Nog langer wachten is in het voordeel van Guyana en het nadeel van Suriname. Een dergelijke houding van de regering Santokhi zal alleen maar vertaald kunnen worden als voortzetting van het wanstaltig buitenlands beleid van de regering Bouterse. Suriname verdient beter!