Column: Het verkeerde paard?
24 Sep 2020, 00:59
foto
Volleybalselectie Suriname.
(Foto: STVS)


Ik heb al eerder aangestipt dat er in Suriname al jaren verschillende takken van teamsport worden beoefend, waaronder voetbal, maar dat er geen noemenswaardige successen zijn geboekt. Zo heeft het land zich in al die tientallen jaren nimmer kunnen plaatsen voor het grootste en belangrijkste evenement: het WK. Individuele sporters zijn gelet op de statistieken, beter voor de dag gekomen. Anthony Nesty heeft Suriname zelfs Olympisch goud bezorgd, terwijl Leatitia Vriesde meerdere malen op het erepodium mocht prijken bij atletiekkampioenschappen. Ook denksporters (schaken en dammen) hebben met een zekere regelmaat successen geboekt in het buitenland. In het recente verleden zagen we bij regionale krachtmetingen ereplaatsen voor Miguel van Assen en Renzo Tjon A Joe. In vergelijking daarmee heeft het nationale mannen voetbalteam de afgelopen decennia geen successen behaald. Het Caribisch kampioenschap eind 70'er jaren was het enige lichtpuntje in de geschiedenis van de mannen nationale selectie. Desondanks zien we dat voetbal (mannen) als nationale sport wordt neergezet.

Over de prestaties van de vrouwenselectie zal ik kort zijn: de prestaties zijn niet om over naar huis te schrijven, omdat de vrouwen niet serieus genomen worden. De focus ligt al tig-jaren op de mannen. Een paar jaren geleden heeft de vorige FIFA-baas geroepen dat de toekomst van het voetbal bij de vrouwen ligt. Weinig nationale bonden hebben daar een boodschap aan gehad. Ook de Surinaamse Voetbal Bond heeft nagelaten die investeringen te plegen om het vrouwenvoetbal op een acceptabel niveau te brengen. Terwijl andere landen in de regio de roep van Blatter hebben aangegrepen om hervormingen door te voeren in de voetbalsport en hebben geïnvesteerd in het vrouwenvoetbal, zien we dat er in Suriname een competitie wordt afgewerkt met heel weinig verenigingen. Het is bekend dat ouders door de perikelen in de damesvoetballerij niet zitten te springen om hun dochters in de middag naar een voetbalvereniging te sturen. Echter is het ook bekend dat er meer meisjes dan jongens deelnemen aan het onderwijsproces. Er zou dus landelijk een scholencompetitie voor meisjes kunnen worden opgestart. Per ressort kunnen er kampioenschappen worden georganiseerd om te komen tot een ressortkampioen en daarna districtskampioen, waarna de districtskampioenen strijden om het landskampioenschap. De uiteindelijke kampioenen zullen veel meer wedstrijden in de benen hebben, dan de huidige dames landskampioen van Suriname.

In 2018 werd de Surinaamse mannen volleybalselectie Caribisch kampioen. In 2019 kon Suriname door onduidelijke redenen niet deelnemen aan het Continentaal Volleybalkampioenschap te Canada met alle consequenties van dien. Gelet op de prestaties van deze sporters vraag ik me af of Suriname zich moet blijven blindstaren op voetbal of als het land zwaar moet inzetten op sporten die bewezen potentie hebben. Ik ben ervan overtuigd dat de volleybalsport dankbaar gebruik zullen maken van een nationale ondersteuning (overheid, bedrijfsleven, pers etc.) naar de selecties toe en de volleyballers zich nog meer zullen inzetten om te blijven groeien en uiteindelijk Suriname internationaal in de schijnwerpers te plaatsen.

Met het bovenstaande in gedachte kom ik tot de slotsom dat de matige tot slechte prestaties van Surinaamse selecties bij regionale krachtmetingen niet te wijten zijn aan een gebrek aan talent, maar waarschijnlijk het gevolg zijn van het wedden op het verkeerde paard.

Mireille Hoepel
Advertenties

Friday 26 April
Thursday 25 April
Wednesday 24 April