Sociale afstand gaat voorbij aan klanten

Terwijl de stem van Steven continu galmt door Combémarkt, lijkt niemand zijn woorden ter harte te nemen. Met meer mensen met een mond- en neusbescherming, is de sociale afstand waar zo op wordt gehamerd verworden tot de afstand van een 'boodschappenkarretje'.

Ofschoon de directie maatregelen heeft getroffen om verspreiding van het coronavirus tegen te gaan, zijn deze niet adequaat. Er is maar een ingang en een uitgang. Bij het binnenkomen drukt een ongeïnteresseerde medewerkster op een spuitfles waar niet meer dan water lijkt te zitten. Blijkbaar is haar job zo saai dat ze niet eens de moeite neemt om te kijken naar de handen die ze hoort te desinfecteren.

Boodschappen karretjes worden niet ontsmet, dus is die ene druk op de 'sanitizer' van de medewerkster teniet gedaan. In de winkel zelf, terwijl Steven blijft herhalen dat iedereen afstand moet houden en zijn inkopen snel moet doen om anderen ook de mogelijkheid te bieden, loopt het gros van de klanten op zijn dooie gemak, zonder zich te storen aan de ander. Sommigen kopen een mond-en neuskapje voor SRD 12 als ze al binnen zijn. Anderen komen met de PSU waarop de directeur van Volksgezondheid heeft gehamerd dat die bestemd zijn voor de gezondheidsmedewerkers. Weer anderen hebben een grote zakdoek gebonden a la een cowboy. Er zijn zelfs personen die gewoon een doekje houden voor de mond, terwijl zo'n derde van de klanten zonder enige bescherming rondloopt.

En Steven blijft maar benadrukken dat de directie niet grapt met de gezondheid van haar klanten en dat maar honderd mensen in de winkel mogen zijn. Opgeteld en wel zijn er alleen al meer dan vijftig medewerkers van Combémarkt. En de stroom klanten neemt gestaag toe. Karretjes vol boodschappen, toiletpapier, servetten, chloor, meel, olie en toiletreinigers passeren de kassa's. Het is een dringen bij de stand voor aardappelen en uien. De klanten persen zich tegen elkaar, terwijl de verkoper waarschuwt om niet te duwen tegen de verkooptafel die dreigt te gaan verschuiven.

Met de prijzen die geen poging doen om een daling te ondernemen, zijn de mensen die nog maar net hun salaris en extra AOV hebben gehad, toch maar een beetje geremd in het inkopen. Het hoogst noodzakelijke wordt gekocht. Een blikje sardien wordt nadat gekeken is naar de prijs, terug gezet op het rek. Hetzelfde geldt voor een potje pindakaas. Bij het rek van maandverband laat het zich raden, een maandelijkse hygiëne noodzaak, is verworden tot onbetaalbare merkproduct.

Een pond varkensstaart, een kilo zuurkool, een pond gezouten varkensvlees en een pond zoutvlees zonder been. De koopster, een 60-plusser, haalt haar laatste biljetten uit haar zwarte portemonnee die ook zware tijden heeft gekend; SRD 174, 25 moet ze betalen voor haar aankopen. Ze geeft haar laatste biljet van SRD 100 en twee biljetten van SRD 50. Met een half gevuld plastic tasje verlaat ze de afdeling.

Bij de kassa's blijven de mensen aanschuiven. Het gaat niet snel, want elke klant komt met een volle boodschappenwagen, sommigen zelfs met twee. En dan moet de checker ergens vandaan worden geroepen, nadat de kassierster de goederen heeft aangeslagen. Is de checker van kassa 2 naar kassa 7 gekomen, dan is de volgende horde of de klant met tassen is gekomen. Is dat niet het geval, dan moet je betalen voor de plastic zakjes waarin de goederen worden gedaan. Op zich niet slecht, maar wel inefficiënt uitgevoerd. En Steven blijft maar herhalen dat we aan elkaars gezondheid moeten denken. Ook bij de uitgang blijft zijn stem galmen, terwijl het steeds voller wordt in de winkel.