Intussen is Mathoera bekend als een parlementariër die vanwege gebrek aan het vermogen om de gemeenschap mee te nemen in haar denken, continue de confrontatie opzoekt. Nu ook weer.

Nu de politieke kaarten - in aanloop naar 25 mei 2020 - duidelijk in het nadeel van de oppositie en de VHP zijn, zullen Mathoera en gelijken alles aangrijpen om coalitieleden proberen zwart te maken. Het is eerder niet gelukt, het gaat nu ook niet lukken immers het volk heeft geen tijd voor koeterwaals.

In 1998 is er een grote regionale conferentie in Suriname gehouden. Alle politieke partijen waren aanwezig, de vakbeweging, VSB, de rechterlijke macht, DNA, de regering, topjuristen, alsook de OAS en de nabestaanden van degenen die de dood vonden in december '82. De conferentie was bedoeld om na te gaan welk pad bewandeld moest worden in het 8 decemberproces. Het is duidelijk dat er veel tegenstanders van de militairen en de NDP op de conferentie waren. En toch was de conclusie unaniem dat het vorengenoemd proces te ingewikkeld was en teveel met de politiek was verweven om het met het strafrecht op te lossen. Volgens de conferentiegangers, inclusief de nabestaanden van het 8 decemberproces, was de rechterlijke macht te politiek geëngageerd en te zwak om een dergelijk zwaar proces aan te kunnen. De aanbeveling was daarom om een proces van waarheidsvinding en verzoening te starten. Een strafproces werd sterk afgeraden.

Toen de regering Venetiaan twee jaren later aantrad, lapte deze, duidelijk om politiek opportunistische redenen, die belangrijke aanbeveling aan haar laars en werd er toch een aanvang gemaakt met een strafproces.

Het grootste probleem bij de amnestie van 1989, is het feit dat de Frontregering om partijpolitieke redenen, groepen uitsloot van de amnestie. Ilse Labadie (wijlen) van OGV wees in 1989 reeds daarop. Ze had zelfs een kort geding aangespannen tegen de Staat. Ze opperde dat de groep die amnestie kreeg de weg zou openen voor de militairen om ook amnestie te krijgen, wat ze kennelijk niet wou. Door partijpolitieke blindheid en selectiviteit weigert Mathoera deze realiteiten in ogenschouw te nemen. Overigens heeft Mathoera niet door dat de amnestiewet van 1989 ook plegers van strafbare feiten straffeloos maakte. In de amnestiewet van 2012 zijn aan alle groepen die betrokken waren bij politiek geweld amnestie verleend. Iedereen stond dan weer gelijk. Dit opent de weg om terug te gaan naar de aanbeveling van 1998: waarheidsvinding en verzoening.

Voor de volledigheid is het goed om te benadrukken dat amnestie een grondwettelijke bevoegdheid is van de Surinaamse wetgever (het volk). Het is niet iets dat op een 'baka dyari' wordt gedaan, maar ten overstaan van de hele wereld.

Wanneer de politieke tegenstanders van Bouterse hem door dit politiek proces willen uitschakelen en zijn politieke partij binnen de mogelijkheden die de wet biedt, daartegen ageert en in verzet gaat, dan moet Mathoera niet boos worden. Wie de politieke bal kaatst, moet de politieke bal verwachten.

We hebben in het verleden keer op keer gewaarschuwd dat het strafproces geen soelaas zou bieden bij zaken die met politiek geweld te maken hebben gehad. Het is intussen bekend geworden dat de krijgsraad belangrijke getuigenverklaringen uit het kamp van Bouterse terzijde heeft gelegd. 

Het is daarom het goed recht van de aanhangers van Bouterse - de meerderheid van het electoraat - om gebruikmakend van democratische instrumenten, duidelijk kenbaar te maken dat hun rechtsgevoel niet bevredigd is in het 8 december strafproces.

Het is dan ook hun goed recht om aan te geven hoe zij binnen het gegeven wettelijk en politiek kader zullen handelen en dat is geen duimbreed te wijken van de opvatting dat de amnestiewet nog steeds voor Suriname geldt en dus gehandhaafd moet worden, wat de weg moet openen voor waarheidsvinding en verzoening.

Dit gezegd hebbende, concludeer ik dat Mathoera slechts een vogeltje is dat zingt zoals het partijpolitiek gebekt is. Hierdoor draagt ze geen oplossing aan, maar blijft zij jammer genoeg een deel van het probleem.