Column: Hoog tijd voor actie bij de voetbalbond

Boos ben ik niet zo vaak. Mijn kinderen moeten er wel eens aan geloven maar dat ligt nogal eens aan mijn ochtendhumeur. Of het komt omdat ze een duidelijke afspraak hebben geschonden. Daar ben ik dan teleurgesteld over. Niet zozeer boos. Straffen? Doe ik niet aan. Ik blijf ervan overtuigd dat ze er vroeg of laat achter komen dat hun vader groot gelijk heeft. Daar zijn ze namelijk verstandig genoeg voor. Denk ik.

Hetzelfde gevoel bekruipt mij wanneer ik de situatie rond het Surinaamse voetbal bekijk. Boos worden heeft geen zin. Wel laat ik af en toe mijn teleurstelling blijken. En wie ben ik om voetballers of bestuurders op de vingers te tikken? Wel hoop ik dat ze vroeg of laat tot het inzicht komen dat het anders en beter kan. Daar hebben spelers, begeleiders en zelfs beleidsmakers genoeg talent voor.

Terug naar oktober 2008. Het Surinaams elftal speelt een thuiswedstrijd in de kwalificatiepoule voor het WK van 2010. Nadat de jongens op Haïti diep in blessuretijd een 2-0 voorsprong hadden verspeeld en vervolgens met 7-0 ten onder waren gegaan in en tegen Costa Rica, is er nog alle kans om de schade te repareren. Dan moet er wel gewonnen worden van El Salvador, een Midden-Amerikaans land waar ze een hoop profvoetballers hebben rondlopen. Maar wie zich voorbaat gewonnen geeft, kan maar beter niet aan de aftrap verschijnen.

Helaas, Suriname verliest met 2-0. En niet omdat die Salvadoranen nou zoveel beter zijn maar omdat onze helden bibberend over het veld lopen. Was de spanning te groot, waren de verwachtingen van het thuispubliek te hoog?
Korte analyse: knullig verdedigen en een eigen doelpunt doen Natio de das om. Geen wonder dat die strafschop kort na rust ook nog wordt gemist. Resultaat: één punt uit drie wedstrijden en niemand die er nog in gelooft. Uiteindelijk eindigt Suriname als laatste in de poule met twee wedstrijdpuntjes. Ondanks de relatief gunstige loting met alleen Costa Rica als absolute favoriet. Toch heeft het Surinaams elftal van bondscoach Kenneth Jaliens helemaal niet zo gek gespeeld. Vooral de partijen in de voorronde tegen Guyana waren hoopgevend.

Tegelijkertijd was het niet al te gewaagd om te veronderstellen dat de kloof met Midden-Amerikaanse landen op termijn best valt te overbruggen. Met een goed plan zou het moeten lukken om in 2012 met meer succes de kwalificatie voor het WK 2014 in Brazilië in te gaan.

Maar wat is er sindsdien gebeurd? Vrijwel niets. Natio deed in 2009 mee aan een jubileumtoernooi van de Suriprofs, speelde twee toernooien in eigen land en liet zich nota bene door Antigua en Barbuda uitschakelen voor het toernooi om de Digicel-cup. Sinds november vorig jaar is de selectie ontbonden. Spelers en staf hebben niets meer van de bond vernomen. Die heeft immers de handen vol aan de WK-wedstrijden van de U-20-selectie in maart en de Olympische kwalificatie van het U-23 een maand later. De A-selectie? O, die komt later wel. De achterliggende gedachte is dat de U-20 en U-23 selecties heel goed als basis kunnen dienen voor de WK-kwalificatie die begin 2012 van start gaat.

Inderdaad, dezelfde redenatie als vier jaar geleden. We hebben namelijk te maken met hetzelfde bestuur dat met hetzelfde probleem kampt: gebrek aan geld. Ja, de FIFA is laatst over de brug gekomen met drie ton US als bescheiden bijdrage uit de gigantische opbrengsten van het WK in Zuid-Afrika. Maar dat geld schijnt bestemd te zijn voor accommodaties en scheidsrechters. Niet voor de A-selectie. Vandaar dat er voorlopig niet wordt getraind, laat staan dat er oefenwedstrijden worden gespeeld.

Maakt zich ook maar iemand boos over deze gang van zaken? Ik heb er weinig van gemerkt. Terwijl daar alle aanleiding toe is. Geld is er namelijk altijd. Je moet er alleen aan zien te komen. Lokale ondernemers, onder wie een hele bekende, staan te trappelen om te investeren in het Surinaams voetbal. Maar wie gaat de bond geld geven wanneer er geen plannen zijn? En wie stapt in het voetbal zolang alles blijft zoals het is? Hetzelfde geldt voor organisaties in het buitenland, niet eens alleen in Nederland. Daar hebben ze scherp in de gaten dat er veel talent rondloopt in Suriname en wordt de verbazing steeds groter dat daar zo bitter weinig mee gebeurt.

Eén van de laatste keren dat ik echt boos ben geweest, was tijdens de laatste bestuursverkiezingen van de SVB, begin 2009. Dat was omdat de leden kozen voor het zittende bestuur en alles bij het oude lieten, terwijl de tegenkandidaten, met steun van Clarence Seedorf, veelbelovende plannen hadden gepresenteerd. Mijn boosheid sloeg snel om in teleurstelling, gelatenheid zelfs. Ach, wanneer de leden het niet willen, dan doen ze het toch lekker niet? Twee jaar later constateer ik dat mijn teleurstelling dreigt te veranderen in verontwaardiging. Hállo daar SVB, gaat er nog wat gebeuren of hoe zit dat?

Diederik Samwel