Column: Partijpolitiek en journalistiek gaan niet samen

Wayne Telgt, die actief lid is van de NPS, heeft ingezien dat hij zijn journalistieke carrière moet opgeven, wil hij zich storten in de politiek. Eigenlijk had hij eerder moeten opstappen, want hij heeft vaak partijtoppers van de NPS geïnterviewd in ABC-Actueel. Gelukkig heeft hij uiteindelijk het juiste besluit genomen. Veel journalisten die aantoonbaar actief zijn in politieke partijen, doen deze stap niet. Immers, via de massamedia kunnen ze kiezers beïnvloeden onder mom van 'onafhankelijk' journalistiek bedrijven.

Op weg naar de verkiezingen van 2010 hadden heel wat journalisten met een politieke signatuur zich ingegraven bij de media. Om de schijn op te houden van objectiviteit werden pogingen ondernomen om ook de 'tegenpartij' aan het woord te laten. Heel gauw vallen deze journalisten door hun sympathie voor een partij door de mand. Kort na de verkiezingsuitslag vond er een grote verhuizing plaats van journalisten bij diverse media naar de regeringsvoorlichting. Velen bekenden kleur en verruilden de journalistiek voor een positie als ambtenaar. Een deel werd rijkelijk beloond voor de diensten aan de partij.

De oppositie en coalitie blijken weinig te verschillen als het gaat om op een onethische wijze invloed proberen uit te oefenen via media en mediawerkers. Sommige mediahuizen kiezen, zonder ervoor uit te komen, openlijk voor een politieke partij/combinatie. In Amerika is het bekend dat diverse media zelfs stemadvies geven. Het publiek weet dan hoe deze media beoordeeld moeten worden, omdat hun kleur bekend is. In Suriname wordt de schijn van onafhankelijk opgehouden, waarmee getracht wordt het publiek zand in de ogen te strooien.

Voorlichters, leden van politieke partijen en hun media-commissies die deel uitmaken van nieuwsredacties en presentatoren zijn van actualiteitenprogramma's, komen over het algemeen ongeloofwaardig over bij het publiek. Een journalist die spotjes van politieke partijen inspreekt of partijprogramma's presenteert, wordt niet meer serieus genomen door velen. Ook al is de journalist in staat een politicus voor wie werkzaamheden worden verricht, kritisch te interviewen, zal het publiek twijfelen aan de objectiviteit. Een voorlichter van een ministerie kan moeilijk zijn eigen minister of directeur aan de tand voelen. Journalisten die voor staatsmedia werken en het journalistieke vak correct willen uitoefenen, ervaren de beperkingen.

Oppositionele partijen die kritiek hebben op de regering die de overheidsmedia gebruikt voor propaganda en verslaggeving censureren op staatsmedia, moeten ook naar zichzelf kijken. Diverse politieke partijen hebben mediacommissies, waarin journalisten zitting hebben. Dit kan eveneens niet. Verschillende media zijn ook in handen van politici, waar bij de meeste de politieke invloed duidelijk zichtbaar is, ook al wordt er bij hoog en laag beweerd dat de redactie onafhankelijk is. Veel media zijn duidelijk gepolitiseerd, waardoor de samenleving onvoldoende feitelijke informatie krijgt om een goed oordeel te kunnen vormen over de ontwikkelingen in het land. Het publiek verliest steeds meer vertrouwen in de politiek. Dit geldt ook voor de journalistiek.

Nita Ramcharan