Journalist Diederik Samwel in gesprek met Clarence Seedorf bij het tienjarig bestaan Seedorf-stadion in 2011. (Foto: Mirjam Marks)
Beste Clarence,
Het lijkt me goed je een hart onder de riem te steken in deze moeilijke tijden. De voorzitter kan wel zeggen dat jouw baan op geen enkele manier ter discussie staat, maar jij weet ook wel beter. Die Italianen draaien hun hand niet om voor een karaktermoordje meer of minder. Er staat geld en prestige op het spel. Haalt het team de komende twee wedstrijden geen goed resultaat, dan is het gedaan met jouw toekomst in Milaan.
Mijn vorige brief heb je niet beantwoord. Zit ik helemaal niet mee. Je hebt waarachtig wel wat anders aan je hoofd. Dan weer een kalmerend gesprek met de supporters, een espressootje onder vier ogen met Balotelli, kaartje leggen met Kaká, Urby en Nigel en ook nog even de pers uitleggen dat het geen donder uitmaakt met welk systeem Milan speelt.
Zojuist lees ik dat het clubicoon Paolo Maldini aan het hart gaat hoe ‘zijn’ AC te gronde wordt gericht. Maldini laat de trainer keurig buiten schot; al spreekt hij wel van een ‘hoog afbraakrisico’. Volgens Paolo is de huidige malaise te wijten aan gebrek aan visie binnen het bestuur. Vooral Barbara Berlusconi moet het in Paolo’s ogen ontgelden. Die zit er alleen als dochter van en heeft niet in de gaten dat er meer Italianen in de selectie moeten komen.
Tja, wat kan een coach eigenlijk uitrichten? Je bent erin gestapt op het slechtst denkbare moment. Maar nu gaat het warempel nog slechter. In twee maanden hebben de jongens vier keer gewonnen, één gelijkspelletje eruit gesleept en liefst zeven potjes verloren. Da’s nog beroerder dan onder de vorige trainer.
Clarence mi boi, trek het je niet aan! Je weet als geen ander dat zelfs jij zo’n versleten selectie niet van de ene op de andere week weer fantastisch kunt laten voetballen. Want laten we eerlijk zijn: te veel jongens zitten in de nadagen van hun carrière. Of die nog echt de ballen uit hun broek spelen?
Ik heb de return tegen Atletico Madrid gezien. Luku man, die Spanjaarden spelen echt met het mes tussen de tanden. Dat doen ze in opdracht van collega Diego Simeone. Die mag trouwens zijn handen dichtknijpen dat de technische staf na afloop geen plasje hoeft in te leveren. Tien tegen één dat-ie niet alleen druivensuiker slikt voor de wedstrijd. Hoe dan ook, die Diego gooit al zijn passie in de strijd. Dat maakt vaak het verschil bij geringe krachtsverschillen.
Want wat gebeurt er? Die Madrilenen komen snel op voorsprong. Met hun 1-0 overwinning in San Siro lijkt de strijd gestreden. Ze nemen opgelucht gas terug en laten jullie lekker voetballen. Dat lukt zowaar heel aardig. Kaká, Nigel, Mario en Urby combineren er vrolijk op los en volkomen verdiend wordt het 1-1. Kopt Kaká ook die volgende voorzet erin - die trouwens een stuk eenvoudiger was - dan staat Milan gewoon op voorsprong. Maar nee, vlak voor rust valt de goal aan de andere kant, uit een van richting veranderd schot nog wel. Pech voor jullie, geluk voor Atletico? Mwah, ik weet het niet: die Simeone stond te tieren langs de lijn, terwijl jij in alle rust de kraag van je Burberry aanhaalde. Ik denk dan toch dat een coach zich op die momenten moet laten zien. Een karatesprong, de vierde man aan zijn oor trekken, desnoods je eigen voetbalschoenen te voorschijn halen...
Ik weet het, da’s jouw stijl niet. Op een goed moment komt de kwaliteit toch bovendrijven. Daar dwing je respect mee af. En toegegeven, jij kunt dat fantastisch: waardig verliezen.
Nu is de tijd je grootste tegenstander. Twee keer uit: eerst Lazio, volgende week Fiorentina. Wat doet Berlusconi als het tegenzit? Als Balotelli alleen voor de keeper over zijn benen struikelt, De Sciglio een eigen goal maakt en ook Montolivo en Robinho zijn omgekocht...
Mocht het misgaan, bedenk dan dat ik altijd achter je blijf staan. Neem daarna eerst een paar maanden de tijd om de wonden te likken. Je vrouw en kinderen zullen je met open armen ontvangen. Reserveer een dag of tien om je ouders en broertjes op te zoeken. Ga in juni voor de BBC naar Rio voor deskundig commentaar tijdens het WK en overweeg dan om een échte uitdaging aan te gaan. Het stadion op Para staat er nog, spelers en publiek zien je dolgraag komen en er zit tegenwoordig een ander bondsbestuur. In Suriname begin je pas echt met een schone lei.