Als Srananmans tonen we onze mooiste kanten tijdens feestdagen en hoogtijdagen, zoals de eenheid tijdens de voetbalwedstrijd tegen Canada is gedemonstreerd. Natio is onze trots, ongeacht onze etniciteit. Net zoals we vol trots hebben gekeken naar de presentatie van onze Miss Suriname, laat dit zien dat we op bijzondere momenten samenkomen en trots zijn op onze gedeelde identiteit. Maar waarom lukt het ons niet om die eenheid dagelijks vast te houden? Waarom kijken we in het dagelijks leven neer op elkaar, terwijl we allemaal hetzelfde doel hebben: vooruitkomen, winnen en succesvol zijn?

Vanuit psychologisch oogpunt speelt er veel onder de oppervlakte. Onze samenleving is divers, maar die diversiteit brengt ook spanningen met zich mee. Verschillen in afkomst, religie of sociale klasse worden in het dagelijks leven vaak benadrukt. Dit is een overlevingsmechanisme: door anderen kleiner te maken, proberen sommigen zichzelf groter te voelen. Het is een patroon dat generaties lang is doorgegeven, versterkt door koloniale erfenissen die ons verdeelden in plaats van verenigden.

Maar tijdens feestdagen, sportieve hoogtepunten of internationale competities? Dan verandert de dynamiek. Mede Srananmans voelen op zulke momenten een gedeeld doel: trots zijn op wie we zijn. De collectieve ervaring van muziek, eten, sport – zoals het juichen voor Natio – of onze hoop op succes bij de Miss Universe Pageant roept een nostalgisch gevoel van verbondenheid op. De focus ligt niet meer op wat ons scheidt, maar op wat ons bindt. Het is alsof we voor even vergeten dat de wereld ons ooit heeft geleerd elkaar als concurrent te zien.

Het probleem ligt dus niet in onze natuur, maar in hoe we geleerd hebben te overleven. Als mede Srananmans moeten we erkennen dat we elkaar dagelijks nodig hebben om vooruit te komen. Succes is geen individuele race, maar een collectieve sprint. Daarbij is er ook een belangrijke rol weggelegd voor onze leiders. Vooral vanuit de politiek moet er gestopt worden met ons "DIE samenleving" te noemen. U, meneer of mevrouw de politicus of politica, hoort ook tot "DIE" samenleving. Dus… zeg voortaan ONZE samenleving. Woorden hebben kracht, en alleen door als leiders het juiste voorbeeld te geven, kunnen we bouwen aan een collectief gevoel van saamhorigheid.

Als we dezelfde energie en liefde van de feestdagen, de trots op Natio, en onze steun die we hebben getoond voor Miss Suriname kunnen meenemen naar het dagelijks leven – én als onze leiders daarin de juiste toon zetten – dan kan Suriname écht bloeien.

De vraag is: wat doen wij, Srananmans, morgen anders om die eenheid vast te houden?

Ivan D.A.Darthuizen