Column: Waarom zijn politici niet meer op hun woord te geloven

Politici in Suriname zijn erg goed in praten. Ze zijn tegen corruptie, vóór transparantie en beloven te breken met vriendjespolitiek. Totdat het moment komt waarop die principes écht getest worden. Dan blijkt dat woorden goedkoop zijn.

Neem het recente geval van VHP-Assembleelid Reshma Mangre, benoemd tot onderdirecteur bij NV Havenbeheer. Een goedbetaalde functie, toegekend aan een zittende parlementariër – een benoeming die haaks staat op het principe van goed bestuur. Het is pure regelarij. Ministers zoals Krishna Mathoera zouden zich in de regeringsvergadering tegen deze benoeming hebben uitgesproken. Maar dat roept een fundamentele vraag op: is dat genoeg?

Mathoera presenteert zich als iemand die staat voor 'gewoon eerlijk'. Dat klinkt integer. Maar hoe geloofwaardig is dat als je zwijgt op het moment dat eerlijkheid pijnlijk wordt? Waarom geen openlijke stellingname tegen het handelen van president Chan Santokhi, wanneer die handelt in strijd met de waarden die je zelf zegt te vertegenwoordigen?

Is het dan vreemd dat burgers denken dat het allemaal toneel is? Dat het eerder lijkt op een strategisch onderonsje in de aanloop naar het presidentschap dan op een principiële strijd tegen een oud systeem? Zeker als er duidelijke signalen zijn dat er een interne machtsstrijd gaande is. Maar zolang de openlijke confrontatie uitblijft, blijft de indruk hangen van een een-tweetje – om de kiezer te misleiden.

Wie écht breekt met de oude politiek, doet dat niet alleen met woorden, maar ook met daden. En zeker niet alleen binnen de veilige muren van de regeringsraad of de voorzitterskamer. Principes krijgen pas betekenis wanneer ze zichtbaar en consequent worden verdedigd – zelfs als dat politieke risico’s met zich meebrengt. In Suriname hebben we te vaak gezien dat zogenaamde 'nieuw leiderschap' verdacht veel lijkt op het oude. Waar zijn de publieke verklaringen? Waar is de integriteitscommissie die onafhankelijk optreedt? Waar is het morele kompas dat zegt: "Hier trek ik de grens"?

Zolang kritiek binnenskamers blijft en zonder gevolgen blijft, blijft ook het systeem van vriendjespolitiek ongestoord intact. Dan verandert er niets. En dan blijft het voor burgers lijken alsof de belofte van vernieuwing vooral een slogan was, bedoeld om stemmen te winnen, niet om het systeem echt te hervormen.

Hetzelfde geldt voor NDP-voorzitter Jennifer Geerlings-Simons. Tijdens haar tienjarige voorzitterschap van De Nationale Assemblee heeft zij veel laten passeren. Nu zegt ze corruptie hard te zullen bestrijden, ook in eigen kring. Maar van een echte schoonmaak is geen sprake. Ook hier blijven de daden achter bij de woorden.