Hans Breeveld
Nog altijd denk ik met instemming aan de woorden van president Jennifer Simons dat zij zich ervoor wil inspannen dat elk kind ten minste één warme maaltijd per dag heeft. Toen ik deze week de klacht van leerkrachten las dat er ouders zijn die onvoldoende of haast geen belangstelling tonen voor de schoolprestaties van hun kinderen, moest ik denken aan de woorden van evangelist Mattheüs: “De mens zal van brood alleen niet leven.”

Het is te begrijpen dat sommige leerkrachten het zat zijn. Jij doet je uiterste best om de kinderen zo goed mogelijk te onderrichten, terwijl er ouders zijn die steeds vaker hun verantwoordelijkheid voor de opvoeding van hun kind ontlopen. Ooit leerde ik dat als de pedagogische driehoek - Kind (leerling), Thuis (ouders of gezin) en School (leerkrachten en het onderwijssysteem) - optimaal functioneert, dit tot uitzonderlijke prestaties kan leiden.

Maar alle drie betrokken actoren moeten zich inspannen voor het verkrijgen van die uitzonderlijke situatie. De hoofdverantwoordelijken voor de opvoeding van kinderen zijn de ouders. Er was ooit een tijd dat de ouders het onderwijzen van hun kinderen ook op zich namen. De zoon werd wat de vader was en het meisje wat de moeder was.

Wat een zegen dat we nu professionele leerkrachten hebben die liefdevol onze kinderen willen helpen om hun verschillende talenten optimaal te ontplooien. En nu vragen deze leerkrachten aan de ouders om slechts eens in de drie maanden belangstelling te tonen - en dat schijnt voor velen van hen een veel te zware opgave te zijn.

Wij klagen vaak over het ondermaats presteren van figuren in verschillende sectoren, zeker niet in de laatste plaats over functionarissen in overheidsdienst, maar zijn deze functionarissen niet het product van een omgeving waarin ze nooit zijn gestimuleerd tot het leveren van optimale prestaties?

Overigens: wanneer jouw kind ziet dat de ouders geen belangstelling voor de schoolprestaties hebben, denk je dan dat jouw kind die school belangrijk zal vinden? De interesse die wij hebben in de schoolprestaties van onze kinderen, weerspiegelt zich in de prestaties die worden geleverd. Wij zien dan ook jaarlijks dat de leerprestaties - met uitzondering van Nickerie - bedroevend laag zijn.

Maar terwijl wij een negatief oordeel over de ouders vellen, dienen wij niet te vergeten dat financieel-economisch wanbeleid van regeringen mede de oorzaak kan zijn van wanprestaties van ouders. Wij kunnen niet voldoende benadrukken dat iedereen die een erkend beroep uitoefent voldoende moet verdienen, zodat zij of hij niet hoeft te gaan hosselen maar voldoende tijd vrij heeft om haar of zijn kinderen optimaal te kunnen verzorgen. Voor betere salarissen voor de burgers is de regering aan zet.

Voor een betere toekomst is de inspanning voor onze kinderen van kardinaal belang. Maar als we denken aan het kind en schoolprestaties dan moeten wij niet slechts denken aan de traditionele vakken en beroepen. Dus niet slechts denken aan het goed spreken, lezen en schrijven van de Nederlandse taal, of beter rekenen of dat wat bij aardrijkskunde of geschiedenis geleerd is zo goed mogelijk kunnen reproduceren. Marie Levens heeft als minister van Onderwijs en Wetenschap “talentontwikkeling” tot een van de speerpunten van haar beleid gemaakt. Sommige kinderen zullen muziek, dans of schilderen tot hun beroep maken. Waarvoor ze ook kiezen: laten ze dat optimaal doen. Laten ze vooral gelukkig zijn in het beroep dat ze uitoefenen. Ook wat de beroepskeuze betreft zouden gesprekken van ouders met leerkrachten — die vele uren met de kinderen doorbrengen - van belang kunnen zijn.

Onze kinderen zijn het meest kostbare geschenk dat we ooit kregen. Hoe meer positiefs we in ze stoppen, hoe meer zij in de toekomst zullen schitteren. Help ze daarbij het juiste vak te kiezen. Niet elk kind kan president, bankdirecteur, voetballer of succesvol ondernemer worden. Er zijn duizenden beroepen. Laten onze Surinaamse kinderen in de beroepen die ze kiezen bovengemiddeld presteren, als dat kan. Laten onze leerkrachten - die terecht schrijven dat zij zelf als ouders ook trots zijn op hun oud-leerlingen - daarin een rol blijven spelen. Daarvoor is nodig het oude Engelse spreekwoord serieus te nemen: Bend the twig and bend the tree. Maar ouders, laat nooit de schuld bij u liggen voor het falen van uw kinderen.

Hans Breeveld