Mijn WhatsApp-account draait overuren. De Divali-wensen stromen binnen. Ik krijg even een gevoel van zelfmedelijden. Voor het eerst ben ik alleen met Divali, nog duizenden kilometers van huis. Ik hark mijn emoties bijeen en begin te bidden — voor mensen als Danish en mijn collega’s uit Bangladesh, India, Afghanistan, Pakistan en Sri Lanka. Eenmaal begonnen reiken mijn gebeden verder dan Tanzil, Vignesh, Mahdi, Danish en Sumudu. Zij leven in omstandigheden die wij in Suriname ons nauwelijks kunnen voorstellen.

Op deze bijzondere dag zijn ze niet bij mij op het wooncomplex, maar in Sichuan, meer dan 1500 kilometer van Beijing. Toch lijken ze maar een klik verwijderd. Ik stuur ze Divali-blessings en hoop dat het licht van hoop en voorspoed steeds feller zal branden voor hen.

Door het drukke schema dat we hadden, vielen alle plannen die ik voor Divali had weg. Wat overbleef was ik alleen in mijn appartement, maar ik voelde de warmte van thuis. Al viel deze Divali door het tijdsverschil een dag eerder dan in Suriname.

Mijn collega Marlon en ik gingen op stap. We hebben echt warme kleren nodig, ik snak naar handschoenen. Dan gaat het van handschoenen naar winterjassen, parfum, warme onderkleding. We gaan volledig los; er is hier zoveel te beleven in de malls. In onze groepen delen we de goedkoopste plekken om inkopen te doen. Met het kouder worden is het verstandig om nu te kopen.

In de middag hebben we een afspraak voor een traditionele Chinese massage. We hebben besloten om op de fiets te gaan. 

Beijing heeft een lange historie als fietsstad en stond vroeger zelfs bekend als de 'fietshoofdstad van de wereld'. Met de snelle economische groei en modernisering veranderde dat beeld vanaf de jaren ’90. Auto’s, bussen en metro’s werden populairder, en de fiets verdween deels uit het straatbeeld, vooral in het centrum. Toch bleef de fiets een essentieel vervoermiddel voor veel mensen, zeker in de buitenwijken.

De laatste jaren is er een heropleving van de fietscultuur in Beijing. Dit komt mede door toenemende aandacht voor duurzaamheid, verkeersveiligheid en het verminderen van luchtvervuiling. De gele en blauwe fietsen zijn overal te zien. De overheid stimuleert fietsen door het aanleggen van fietspaden, het verbeteren van de infrastructuur en het introduceren van deelsteps en deelfietsen.

In de twee maanden hier hebben we ervaren dat fietsen en elektrische scooters zich aan geen verkeersregels lijken te houden. We besluiten met de stroom mee te fietsen. Via een app kun je elke fiets op straat ontgrendelen, je geeft je locatie en bestemming aan, en je kunt vertrekken. Dragana (Servië), Mika (Slovenië) en ik pakken onze fietsen en gaan op weg. Marlon is te laat en zou zich later kunnen aansluiten bij de tweede groep.

We fietsen kriskras tussen scooters en auto’s door, ontwijken het verkeer en bewegen ons soepel voort. In mijn haast had ik mijn telefoon in het fietsbakje gelegd. Bij een hobbel wipt hij eruit en valt midden op de weg tussen al het verkeer. Ik stop te midden van de chaos, duw mijn fiets terug en pak mijn telefoon. Geen andere gedachte dan mijn telefoon redden. Zonder telefoon ben je hier nergens; alles gaat via je telefoon — betalen, taxi’s bellen, bestellingen doen… echt alles.

Ik vervolg mijn weg, niemand kijkt vreemd op. Na ongeveer tien minuten fietsen in de ijskoude herfstavond bereiken we onze bestemming. We vergrendelen de fietsen weer met de app en gaan naar de masseur. Voor nog geen 2 yuan (US$ 0,20) huur je een fiets, ongelofelijk goedkoop.

We gaan allemaal voor een oliemassage met gerijpte gemberolie. Een uur lang worden onze zintuigen geprikkeld en onze spieren kreunen van plezier. De andere groep arriveert en Mika en ik besluiten terug te gaan. Mika heeft een dinerafspraak, dus we haasten ons. We zoeken onze fietsen, ontgrendelen ze weer en stappen op. Het is nog kouder en donkerder, maar er is genoeg licht. Onze fietsen hebben geen lampen, dat is niet nodig met al die verlichting in de stad.


We parkeren de fietsen en scannen ze om te vergrendelen. We krijgen te horen dat we ze precies terug moeten zetten waar we ze hadden gepakt — nog geen meter verder. Dit systeem is populair, maar kent ook uitdagingen, zoals overlast door verkeerd geparkeerde fietsen.

Divali was hier dus niet zo vreemd. Je hebt weinig fantasie nodig om je het beeld voor te stellen: duizenden lichtjes die branden, led-verlichting in allerlei patronen op hoge gebouwen, en het constante verkeer dat de stad in een sfeer van licht hult… al dan niet van een dia.

Terwijl de duizenden lichtjes van Beijing blijven branden, besef ik dat licht en hoop overal te vinden zijn — ook al zijn we soms ver van huis.

Indra Toelsie