Ik begin dan maar bij het einde. Een klokkenluider doet een aanklacht tegen Chandrikapersad Santokhi. Hij is mijn voorzitter. Ook mijn president, maar dat telt nu niet, want dat zou hij ook zijn als ik hem niet had gekozen. Maar ik kies ervoor onderdeel te zijn van de Vooruitstrevende Hervormings Partij (VHP). Ik ben er zelfs hoofdbestuurslid. Dus als rechtgeaarde Surinamer, moet ik vragen en hopen dat de vermeende bewijslast tegen Santokhi, zonder aanzien des persoons, zal worden aangepakt. Luid en in stilte wensen hopelijk nog meer Surinamers dat. Allen om de hen moverende redenen. 

We mogen hopen dat de belangrijkste reden is, dat wij allen in een vrij en rechtvaardig Suriname willen leven. Want stel dat hij schuldig zou zijn. Zou u dan willen dat hij zijn achterban zou oproepen om hem buiten de greep van gerechtigheid te houden? Zou u dat dulden? Zou ik dat dulden? Neen ik zou, denk ik, de eerste zijn die mij hiertegen zou uitspreken. Ik zou mij distantiëren van elke vorm van aanzetten tot ongerechtigheid. Ik zou me distantiëren van elke link met straffeloosheid. Ik zou mezelf anders niet kunnen respecteren.  Ik zou niet in één adem genoemd willen worden met iemand die een hele natie bewust en omwille van eigen eng belang, desnoods verscheurt.

Hoe zou ik onderdeel moeten zijn van een organisatie die bewust de potentie herbergt om ons als natie terug bij af te brengen? Ik zou mijn partijgenoten vragen zich ook uit te spreken. Ik zou de ouderen raadplegen. Ik zou vragen waarom wij stil zijn. Ik zou het schaamrood op de kaken hebben. Ik zou daarnaast aan mijn leider bekend maken dat de natie belangrijker is dan hij. Ik zou mij dan wenden tot de natie en haar verzekeren dat zij op mij kan rekenen. Ik zou haar geruststellen.

Ik zou elke burger, die oud genoeg is om zich te kunnen herinneren wat het is om in diepe vrees te leven, geruststellen. Ik zou ze zeggen dat die dagen voorbij zijn. Ik zou ze garanderen dat dit Suriname, geen Sodom en Gomorra is. Ik zou ze garanderen dat geen mens op klaarlichte dag kan worden doodgeschoten onder mijn ogen, zonder dat de macht van gerechtigheid daartegen op zou komen. Ik zou ze willen garanderen dat in dit Suriname, onze broers, vaders, ooms, neven en vrienden, niet ongestraft kunnen worden vermoord. Ik zou ze garanderen dat in dit Suriname, waar ik nu in leef, er geen ruimte is voor een partij die criminelen herbergt. Geen ruimte voor een partij die criminele daden verdedigt. Geen ruimte zelfs voor mijn collega´s die stil blijven bij wat de Engelsman noemt clear and present danger.

Dus kom ik terug naar het heden. Ik ben verbaasd. Stomverbaasd. Dat ik geen enkele leider hoor praten over de gevoelens die onder al hun volgers leven. Ik uitte mijn verbazing aan een mede Surinamer. Hij zei weet je, als spirituele persoon kan ik je het volgende vertellen. Er is op een ander niveau een laken getrokken over de ogen van Surinamers. Een stop gezet in hun oren. Ze zijn bewust blind gemaakt. Ze zijn bewust doof gemaakt. Hoe verklaar je anders dat zo veel mensen stil zijn of zelfs zeggen 'Ik wil hier niets van horen'? Er is verder een sweri, een verbond gesloten tussen twee figuren die hebben gezworen elkaar te beschermen. Ook al zou het ten koste van de hele natie Suriname moeten zijn.

Ik ben geen doemdenker. Ik geloof dat het goed komt. Ik roep dan ook alle geestelijke leiders op. Ook zij die sympathiseren met politieke leiders. Bid u voor Suriname. Bid voor open ogen en open oren. Al houdt u stiekem niet van elke Surinamer. U moet wel van Suriname houden. Ik vraag Surinamers om hun ogen te openen en te zien dat er iets aan de hand is dat wij niet moeten ontzien. Ik vraag Surinamers om hun oren te openen en te horen dat er iets aan de hand is dat wij niet moeten verbloemen. Wij mogen niet bang zijn. Wij zijn de toekomst. Wij zijn vrij. Suriname is van ons Kow teki Sranan nanga un srefi ini lobi. Te den kari yu fu du don, arki yu konsensi. Arki yu kondre. Opo kondreman un opo, Sranangron e kari un.