Vaak hoor je mensen roepen dat sport verbroedert, maar dit is niet meer dan een dooddoener. Als je kijkt naar wat zich allemaal voordoet in de sport, dan is dat alles behalve verbroederend. Er is veel geweld, zowel legaal als illegaal. Legaal geweld is te vinden in vechtsporten, waarbij tegenstanders elkaar tot bloedens toe -in sommige gevallen zelfs tot de dood- bestrijden. Bij sporten waarbij geweld niet is toegestaan, zien we toch regelmatig een behoorlijke dosis geweld. Het wordt dan wel in de meeste gevallen afgestraft, maar dat maakt de schade bij het slachtoffer niet minder. Vooral in het betaalde voetbal gaat men vaker dan er melding van wordt gemaakt, over de grens van het toelaatbare. Spelers worden het ziekenhuis in getrapt en blijven daardoor in sommige vallen lange tijd aan de kant en raken in het ergste geval invalide, waardoor ze niet meer kunnen sporten.

Meestal aanschouwt het publiek de mooie kant van sport en beseft niet dat sporters onder grote druk staan om te presteren en eisen gewoon elke keer een topprestatie. Het onbegrip van supporters, waarbij sporters bij een mindere dag uitgejouwd worden is een gedoogde vorm van geweld waarmee ze te maken krijgen. Doordat er betaald wordt voor een toegangskaart, meent men dat alle handelingen toelaatbaar zijn, ook al brengt men daarmee immateriële schade toe aan sporters. Verdraagzaamheid is dezer dagen helaas ver te zoeken in de sport. Het zou goed zijn als supporters eens achter de schermen mochten kijken welke offers sporters brengen om topprestaties te kunnen leveren. Geen enkele sporter komt met de bedoeling om te falen, maar aan het eind van de rit kan er maar een winnaar zijn, dus mocht het zijn dat jouw idool een mindere dag had, toon dan begrip.

Wat vaak ook over het hoofd wordt gezien, is het feit dat je bij teamsport rekening moet houden dat het resultaat niet van een speler afhankelijk is, dus moet bij verlies de schuld niet alleen gezocht worden bij de sterspeler. Dit probleem heeft met de introductie van sociale media schrikbarende vormen aangenomen. Mensen posten na een verloren partij in een woedende stemming allerlei lelijke commentaren die meer kwaad dan goed doen en niet alleen de sporter in kwestie schaden, maar ook diens naaste familie. Men staat er niet bij stil dat hetgeen op een platform wordt geplaatst, in korte tijd door miljoenen kan worden gelezen met desastreuze gevolgen voor de sporter. Zelfs doodsbedreigingen zijn bij een mindere prestatie aan de orde van de dag, waardoor sporters in angst leven.

De wijdverbreide gokmogelijkheden leiden ook tot onverdraagzaamheid in de sport. Deze factor moet niet worden onderschat, want mensen zetten heel veel in op wedstrijden en zijn bij verlies, tot alles in staat. Niet te vergeten de belangen van de sponsoren, die hun grove investeringen binnen de kortste keren terug willen verdienen en om dit doel te bereiken, de sporters tot het uiterste drijven om te presteren. Als dat inhoudt dat een tegenstander in het ziekenhuis moet worden getrapt om de wedstrijd te kunnen winnen, dan moet dat maar gebeuren. Al dit soort calamiteiten die aan de orde van de dag zijn in de sport, hebben ertoe geleid dat de uitspraak: sport verbroedert, een holle frase is geworden. De slogan: sport moet ten koste van alles, de kassa laten rinkelen, past beter bij de hedendaagse sportbeoefening c.q. -beleving.

Mireille Hoepel