Mi lobi Sranan.
I love Su.
Mi kondre tru, mi lobi yu.
Dat zeggen we.
Maar het is niet waar.

U houdt niet van Suriname. Niet echt. Niet als u ziet wat we er dagelijks mee doen. U houdt van het idee van Suriname — van het feestje, de vlag, het volkslied. Maar liefde zonder daden is leeg. Loos. Laf.

Vaderlandsliefde is geen slogan.
Het is trots, loyaliteit en toewijding. Het betekent dat u het belang van het land boven uw eigen gemak plaatst. Dat u zich inzet, zelfs als niemand kijkt.

En ja, we zijn trots wanneer Natio wint. We vieren Nesty, Vriesde, Burleson, Van Assen. Maar hoe tonen we liefde voor het land waar zij uit voortkwamen?

Door een bierblik in de goot te gooien?
Een plastic zak uit het autoraam te slingeren?
De afwatering voor ons huis vol te laten met troep en dan boos te zijn op 'de overheid'?
Wie heeft die rommel daar gelegd? De regering? Of wij?

We wijzen altijd naar boven, maar weigeren in de spiegel te kijken.

En dan zingen we het volkslied. Tenminste — sommigen van ons.
Kennen we de woorden?
Begrijpen we ze?

Wij zijn aan zijn grond verpand
Toch is die grond bezaaid met zwerfvuil.
Recht en waarheid maken vrij
Maar wij buigen liever de regels.
Al wat goed is te betrachten
Waar is dat goede dan?
Waar is die waardigheid?

Opo kondreman, un opo!
Maar we blijven zitten.
Sranan gron e kari un.
Maar we horen de roep niet.

En dan vieren we 50 jaar onafhankelijkheid. Maar waarvoor eigenlijk?
Voor meer looneisen? Voor selfies met de vlag?
Heri libi te na dede, wi sa feti gi Sranan.
Wie vecht er vandaag nog echt voor Sranan?

De volgende keer dat u het volkslied zingt of de vlag draagt, stel uzelf deze vraag:
Wat doe ik — vandaag — voor het welzijn van mijn land en zijn mensen?

Want echte vaderlandsliefde is geen woord.
Het is een keuze.

Indra Toelsie
Elke dag opnieuw.