Dagelijks worden we overspoeld met nieuws van personen die vooral voorspoed van vrienden en familie najagen. Je zou hierdoor denken dat er in Suriname geen mensen meer zijn die hart hebben voor Suriname en zichzelf onbaatzuchtig inzetten voor de samenleving. Maar denk aan de mensen die zich inzetten voor organisaties als het Rode Kruis, de padvinderij, de ontelbare sportverenigingen, zangkoren etc. Zo was ik super blij te lezen dat het op 18 augustus 10 jaar geleden was dat enkele sympathieke Surinamers begonnen waren met het Korps Suriname Verkeersvrijwilligers (KSV).

Ik denk dat te weinig Surinamers over het bestaan van dit korps weten en nog minder wat ze doen. Pratend over verkeersveiligheidsmaand - van 15 augustus tot 15 september – gaat er wellicht een lichtje branden. Maar KSV is het hele jaar door bezig met het streven naar verantwoord en veilig verkeer voor eenieder. Dit korps van gedreven en enthousiaste Surinamers wil dat het verkeer steeds minder verkeersongelukken en verkeersslachtoffers eist. KSV geeft terecht aan dat hiervoor cruciaal is dat wij ons gedrag en attitude in het verkeer zullen veranderen. Daar gaat het om: ons gedrag en onze attitude. Verkeersregels, verkeersborden en wegmarkeringen worden te vaak genegeerd, terwijl verkeersfatsoen wordt gezien als iets dat slechts door anderen verleend moet worden. De overheid moet voorwaarden scheppen voor het hebben van veilig verkeer, maar zonder het deel van de verkeergebruikers a n’e woko.

De haast die velen in het verkeer schijnen te hebben, blijkt steeds weer de oorzaak voor het maken van brokken. Is het een poging om die brokken te voorkomen dat sommigen ertoe overgegaan zijn hun voertuigen te voorzien van sirene en zwaailicht? Tijdens mijn rijlessen leerde ik dat het gebruik van loeiende sirenen en zwaailichten in het verkeer slechts was voorbehouden aan de politie, de brandweer en de ambulance. Het was toen gebruikelijk dat je vanaf een afstand een auto met loeiende sirene en zwaailicht hoorde aankomen.

Hoe is het vandaag in Suriname? Je staat in een file met voor, achter en naast jou normale personenauto’s. Dat denk je, tot de auto naast jou - met een normaal kenteken - de sirene en zwaailicht aanzet en met gestolen voorrang zich een weg baant door de file. Daar sneuvelt het gelijkheidsbeginsel dat ook in het verkeer moet gelden. Ziet en hoort de politie dit niet? denk je dan bij jezelf, of hebben deze gasten toch een publieke functie? Het frappante daarbij is dat deze auto’s vaak ook voorzien zijn van donkergetinte ruiten. Waren dat niet die ruiten waartegen de huidige president toen hij nog minister van Justitie was ten strijde trok?

Het is een kwestie van gedrag en attitude in een land waarin te veel mensen voornaam willen zijn en waar de politie te weinig handhaaft. Onvoldoende realiseert men zich dat het effect van loeiende sirenen en zwaailichten haar doel voorbij kan schieten. Burgers zouden weleens weigeren voorrang te verlenen aan voertuigen voorzien van deze attributen, inclusief politie, brandweer en ambulance. Maar het zou ook kunnen dat personen uit het criminele circuit zichzelf op zo een wijze voorrang verschaffen in het verkeer; indien dat zich nu niet reeds voordoet?

Het lijkt mij geen overbodige luxe weggebruikers op gezette tijden terug te roepen voor een verfrissende cursus wat de verkeersborden betreft. Voor nogal wat verkeersgebruikers schijnen ze als moy moy langs de weg te staan. Op mijn dagelijkse route staan er 2 verkeersborden die meer genegeerd dan gerespecteerd worden. Ga met me mee naar de T-kruising Indira Gandhiweg Nieuw Weergevondenweg. Ja bij die brug! Hier mag je – met je voertuig - komend van richting Latourweg niet rechtsaf slaan. Anderzijds mag je vanuit de Nw Weergevondenweg vanaf die brug niet richting Indira Gandhiweg rijden. Soms denk ik: Ziet iedereen dit, behalve de politie? 

Dit gedrag levert onnodige opstoppingen in het verkeer. De meeste verkeersgebruikers laten de verkeersovertreders hun gang gaan. Ik probeer mijn kleine bijdrage te leveren – bij deze T-kruising - door te stoppen en hen erop te wijzen dat ze niet rechtsaf mogen afslaan en dus door moeten rijden of dat ze anderzijds de Indira Gandiweg niet op mogen rijden. Laat mij enkele opmerkingen met u delen die ik vaak naar mijn hoofd geslingerd krijg: San y’ e klets? Yu kan gi mi wan brek toch? Dus yu noyti e meki wan fout? A strati na f’ yu p’pa? Yu na skotu? Veel retorische vragen die met gedrag en attitude te maken hebben.
En dan realiseer ik mij dat dit maar één van de honderden of meer kruisingen is waar men verkeersborden totaal negeert.

Het is gemakkelijk de regering steeds de schuld van alles te geven, maar wat is onze bijdrage in het realiseren van een leefbaar en veilig Suriname?  De verkeerveiligheidsmaand herinnert ons er jaarlijks aan hoe wij ons het gehele jaar in het verkeer horen te gedragen.

Laten we vaststellen dat haast hebben in het verkeer gelijk is aan het vragen om problemen, soms heel grote problemen. Mijn lijfspreuk is dan ook: Je moet je nooit haasten; je moet op tijd vertrekken. Met dank voor het prachtige werk van de sympathieke leden van het KSV en hun bevlogen voorzitter Helmut Gezius geef ik dit korte vers mee aan de totale Surinaamse bevolking:
Haast
Je hebt haast
dus door de stad
met veel geraas
Boem …
Je had haast.

Hans Breeveld