De afgelopen weken is de discussie over het oprichten van een vakbond in het leger weer actueel. Het begon met de uitspraak van een lid van de Surinaamse Politiebond, dat er adviserend opgetreden kan worden naar de militairen toe, voor wat betreft de oprichting van een militaire vakbond. Overigens een opvallend solidariteitsgebaar van de Surinaamse Politiebond.

Er moet opgemerkt worden dat in de tweede helft van de jaren 70 van de vorige eeuw er reeds gepoogd is een militaire vakbond op te richten. Deze stuitte op afkeuring van de regering. De spanningen als gevolg van de botsingen van ideeën of visie ter zake tussen de regering en de militairen, heeft uiteindelijk geresulteerd in de vorming van de Bomika groep onder leiding van D. Bouterse, R. Abrahams, B. Sital, L. Neede c.s.

De Bomika, althans delen daarvan zou op 25 februari 1980 een ordinaire revolte plegen tegen het wettige gezag. Het leger trok het bestuur van het land naar zich toe en wel formeel tussen 1980 en 1987. Over de gebeurtenissen gedurende de militaire periode, zal ik in deze bijdrage niet uitweiden. In elk geval is de vakbond in het leger ook tijdens het militaire regime niet tot stand gekomen. Nu na bijkans 42 jaar duikt het plotseling weer op.

Voorzichtigheid is geboden
Hoewel ik niet zozeer denk aan de ervaring met de Bomikagroep onder leiding van Bouterse, moet voorzichtigheid worden geboden met de motieven van de nieuwe initiatiefgroep. Het is opvallend dat de vakbeweging erg verdeeld, gepolitiseerd en gepolariseerd is. De kans is dermate groot dat de maatschappelijke segmentering en polarisering ook binnen de defensieorganisatie zichtbaar wordt bij de oprichting van een bond. Dit in acht nemende het straks vermelde. Dit betekent dat de defensieorganisatie juist een verdeeld beeld tentoon zal spreiden. Er zullen meningsverschillen zijn tussen manschappen/bond enerzijds en meerdere en departementsleiding anderzijds. De militaire discipline kan bij opereren van een bond bij het leger inboeten aan kwaliteit.

Bert Eersteling