Deze affaire was nog niet goed voorbij of gespecialiseerde artsen uit de diaspora meldden zich. Niertransplantatie was nu het thema. Een goede zaak, zou je denken. De start van de missie vond plaats in aanwezigheid van de president en enkele ministers.  Maar ook hier was er dyugu dyugu. Natuurlijk is zo een project een dringende noodzaak voor een klein land waar het aantal mensen met nierfalen procentueel 100 keer hoger ligt dan in Nederland. Maar dan komt de vraag waarom gekozen is voor het St. Vincentius Ziekenhuis en niet voor het Academisch Ziekenhuis Paramaribo. Daar is toch ooit reeds zo een medische ingreep succesvol uitgevoerd en daar werken toch ook de meeste gespecialiseerde Surinaamse artsen?

Wanneer de diaspora artsen besluiten tekst en uitleg te geven wordt de azijn alleen maar zuurder. Zijn hun uitspraken geen desavouering van onze eigen artsen? wordt luidop gedacht. Tijdens een actualiteitenprogramma – waarin ze optraden - voelde de minister van Volksgezondheid, Amar Ramadhin, zich geroepen in te bellen om te vragen, niet nog meer olie op het vuur te gooien en vooral respectvol over de Surinaamse collega’s te spreken. Overigens is dit project - van Nederlandse artsen - een particulier initiatief met assistentie van de regering.

De regering heeft echter op het gebied van de gezondheidszorg een behoorlijke belofte in te lossen bij het Surinaamse volk. Op blz. 10 van het Regeerakkoord 2020-2025 staat: In de gezondheidszorg zal het accent van de curatieve zorg verschuiven naar de preventieve zorg. De ironie wil dat er hiervan nog maar bitter weinig te merken is. Of moeten we zeggen dat wij vooral het tegendeel zien gebeuren?

Regeerders die hebben neergepend dat ze aan preventieve gezondheidszorg de voorrang zullen geven, laten het toch niet zover komen dat de One Stop Shop voor Chronische Ziekten haar deuren moet sluiten? Dit doet je vooral niet als de medewerkers dit reeds weken eerder hebben aangekondigd. Plaatsvervangende schaamte bekroop mij toen ik de verpleegkundigen in hun witte uniformen zag staan bij het Dr. Ir. Frank Essedgebouw om hun zorgen aan de vicepresident voor te leggen. Kostbare tijd die zij zouden konden gebruiken om cliënten te helpen moest nu worden aangewend om af te dwingen wat de regering had beloofd te zullen doen. Kan het dwazer?

Een regering die zegt prioriteit te zullen geven aan preventieve zorg, laat niet de enige One Stop Shop sluiten, maar die richt meerdere op. Een One Stop Shop waar cliënten preventief behandeld worden zodat ze later niet bij de chirurg terecht komen. Terwijl ik - zeer geroerd - keek naar de beelden van die verpleegkundigen dacht ik, hebben de regeerders nooit gehoord van: voorkomen is beter dan genezen of kiest men ervoor penny wise, pound foolish te zijn?

Het was verwachtbaar dat minister Ramadhin zou reageren op de sluiting van de One Stop Shop. Echter, in deze gevallen – waarbij burgers onnodig worden gedupeerd - werken jouw argumenten vaker tegen jou, als bewindsvoerder. Wanneer de minister - daags na de sluiting – zegt dat er een financiële analyse gemaakt wordt over de One Stop Shop en dat er verantwoording moet worden afgelegd aan de subsidieverstrekker, dan hebben de cliënten daar geen boodschap aan. Waarom leert men in dit mooie land niet proactief te handelen waardoor er geen onnodige onderbreking in de dienstverlening plaatsvindt? Waarom moet eerst het volk worden gedupeerd, terwijl men al tijden weet wat er moet gebeuren. De overheid zal met een beter monitoringsysteem aan de slag moeten t.a.v. organisaties die worden gesubsidieerd. Burgers mogen nimmer het slachtoffer worden van trage performances van de overheid of welk instituut dan ook. Het wachten is nu op een reactie van de One Stop Shop op het betoog van de minister.

Als de regering de bevolking echt stimuleert om gezonder te leven dan hoeven veel meer mensen niet eens naar de One Stop Shop te gaan.