De Nederlandse regering weigert met vicepresident Brunswijk om de tafel te zitten, omdat hij niet fatsoenlijk genoeg zou zijn. Tenminste, dat is wat sommige Surinamers daarvan maken. Hun vertaling van de Nederlandse houding is dat Den Haag ons in feite leert dat wij fatsoenlijke mensen als onze vertegenwoordigers moeten aanwijzen en dat wij daar best blij mee mogen zijn. Dat vindt onder andere ook mw J. Vaseur die dat kenbaar maakte in een reactie op het artikel van PALU-voorzitter Jim Hok enkele dagen terug, getiteld Het gaat niet om de persoon van Brunswijk. 

Uit die reactie blijkt hoe belangrijk ‘fatsoen’ kennelijk is en dat het ons moet worden bijgebracht. De schrijfster zegt onder andere: “...Den Haag leert ons wat fatsoen is omdat we zelf hebben laten zien dat we dat fatsoen missen…” . Als Den Haag ons leert wat fatsoen is dan mag het niet vreemd zijn dat Den Haag beoordeelt of en wie intussen zover is gevorderd dat die met hun aan tafel mag zitten. Als ik aan alle Surinamers één advies mag geven, dan is het dat zij zich door geen enkele Nederlandse politicus moeten laten vertellen wat ‘fatsoen’ is, of zoals ze dat in Den Haag zo vaak zeggen, wat ‘goed fatsoen’ is. Misschien deugen wij Surinamers niet in Haagse ogen, maar neemt u van mij aan, het begrip ‘fatsoen’ is zeker ook niet in Den Haag uitgevonden. Ze zijn daar niet beter dan elders. Misschien zijn ze ook niet slechter dan elders, maar tegenover Suriname (en de Nederlandse Antillen) hebben zij wel het gevoel, en dat willen ze ons ook geven, dat zij beter zijn dan wij. Dat belerende vingertje … En wanneer wij ons de les laten lezen, dan zullen we op een bepaald moment ook moeten vragen (en dat doen wij steeds) of men daar in Den Haag tevreden is over ons gedrag.

Van een heel populaire Surinamer die op YouTube erg actief is, een echte blood brother met veel liefde voor ons land, begreep ik ook zoiets als wat mw Vasseur zegt. Hij zegt het ongeveer zo “...In de basis stuurt de Nederlandse regering ons om te gaan denken over de mensen die we op het paard zetten om het land te regeren. En daarom zeg ik, Nederlandse regering, bedankt. Wij moeten ons huiswerk doen, zodat we u niet nog eens de kans geven om zo een opmerking te maken…” Het is akelig, gewoon gruwelijk om te moeten zeggen, maar onderdaniger kan het bijna niet, hoe deze 100%-Surinamer de tevredenheid, de goedkeuring van de Nederlandse regering zoekt. En dat moeten wij aanzien en aanhoren in een land dat 45 jaar geleden onafhankelijk werd van datzelfde Nederland!

Maar, als de goedkeuring van Den Haag zo belangrijk voor ons is, dan zouden we toch een manier moeten vinden om te voorkomen dat men daar steeds ontevreden over ons wordt. Wat zou u zeggen over het volgende. Waarom dienen wij voortaan bij algemene verkiezingen, voorafgaand aan de kandidaatstelling, de kandidatenlijsten, inclusief de kandidaten voor president, vp en ministers, niet eerst ter goedkeuring in op de Nederlandse ambassade? En pas na verkregen goedkeuring kunnen de lijsten naar het Centraal Hoofdstembureau. Dan kunnen we weer rustig slapen, want Den Haag zal tevreden zijn over ons…!

Zijn wij wel serieus met elkaar en of we de gevolgen van onze opstelling wel voldoende doordenken. Wat we nu in elk geval moeten vaststellen met deze hele discussie, is natuurlijk dat Den Haag er opnieuw in is geslaagd om ons te verdelen. Wij hier die deze discussie voeren, maar ook de Surinaamse regering. Immers, ook de regering, met de president voorop had duidelijk moeten maken aan Den Haag, dat zij zich niet op zo een manier kan uitlaten over onze vp. De Nederlandse regering had voldoende andere mogelijkheden om de Tweede Kamer in te lichten over de relatie met Suriname, zonder vicepresident Brunswijk daar met de haren bij te slepen. Maar minister Stef Blok doet het natuurlijk bewust wel op deze manier, zodat hij zeker weet dat iedereen het kan horen. Hij zoekt, nee hij eist de onderdanigheid van de Surinaamse regering in ruil voor herstel van de relatie. En Paramaribo reageert zoals hij had kunnen voorspellen. We laten onze vp vallen en gooien daarmee ook de Surinaamse waardigheid te grabbel. Wanneer we dit alles bekijken, dan moeten we ons afvragen hoe de relatie die wij nu aan het ‘herstellen’ zijn, hoe die relatie er feitelijk uitziet, en wat voor goeds het in deze vorm zal kunnen brengen.