Met stijgende verbazing vernam ik uit de media dat het voormalig moederland, Nederland, aangaf niet in conclaaf te willen treden met de op democratische wijze gekozen vicepresident van ons land. Dit, terwijl zowel Suriname als Nederland hebben aangegeven de banden, als gelijkwaardige partners, te willen verstevigen. 

Het is meer dan duidelijk dat deze term slechts gebezigd wordt op theoretisch vlak. Aan de praktische kant riekt het steeds meer en meer naar een baas-knecht verhouding.

DNA-voorzitter heeft al zijn moed bijeengeraapt en heeft terecht gereageerd op de uitspraak van Nederland. Echter wordt in het bericht welke is verschenen op Starnieuws, nog op zachte toon aangegeven dat de uitspraak en het standpunt van het voormalig moederland, niet door de beugel kunnen.

De directe functionarissen waar het hoofd naartoe gewend moet worden in deze kwestie zijn of de President of de Minister van Buitenlandse Zaken. Echter zwijgen beide functionarissen als het graf. Laten zij hun coalitiepartner c.q. vicepresident in de steek? Natuurlijk doen ze dat. Immers, het wordt met de dag duidelijker dat Nederland een deel van de touwtjes in handen heeft en een deel van onze regering als wayang poppen fungeert.

Als rechtgeaarde Surinamer waar het Surinaamse bloed door de aderen stroomt, kan dit in geen enkel opzicht geaccepteerd worden. We zijn partners of geen partners als land. Niemand kan toch half zwanger zijn. Je bent het of je bent het niet! 

Wie heeft nu het beste voor met ons land? Het begint met respect. Waar is onze DNA om fel hiertegen uit te komen? Is Suriname al zodanig verkocht dat wij ook dit zullen accepteren en met de mantel der liefde bedekken? Is dit de Shanti-politiek? Is dit geen belediging naar de vicepresident, voorzitter van de Raad van Ministers en de tweede man van het land?